Pierwotnie planowano wybudowanie świątyni murowanej, ale biedni mieszkańcy nie byli w stanie udźwignąć kosztów takiej budowy. Dzięki pomocy emigrantów pochodzenia łemkowskiego udało się zbudować cerkiew drewnianą. Jej wyposażenie uzupełniano przez kilkanaście kolejnych lat. W 1912 roku sprowadzono z Drohobycza ikonostas.

Cerkiew jest świątynią drewnianą o konstrukcji dość nietypowej dla tych terenów: z wielobocznym sanktuarium oraz wieżą o pionowych ścianach. Po wysiedleniach Łemków, od 1947 roku cerkiew stała opuszczona, niszczejąc. W 1952 roku zapadła decyzja o jej rozbiórce. Ocalała jednak dzięki stanowczym protestom ówczesnych mieszkańców.

Po 1956 roku powracający Łemkowie starali się przez wiele lat o pozwolenie użytkowania Cerkwi świętego Bazylego Wielkiego. Remonty rozpoczęły się dopiero w 1967 roku, po przekazaniu cerkwi prawosławnym. W 1969 roku świątynia została przekazana jako filialna parafii w Zdyni, Polskiemu Autokefalicznemu Kościołowi Prawosławnemu. Od tego czasu wielokrotnie świątynię remontowano. W 2010 roku skończono remont dachu zniszczonego w 2004 roku przez potężną burzę, dzięki sfinansowaniu go przez projekt ochrony nietoperza - podkowca małego, którego kolonia znajduje się na strychu budynku.

Obok cerkwi znajduje się cmentarz parafialny z kilkoma dobrze zachowanymi starymi, kamiennymi nagrobkami. Wydzielono na nim kwaterę dla cmentarza żołnierskiego z okresu I wojny światowej.

Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.