Kościół zbudowano w 1632 roku na miejscu świątyni sprzed 1078 roku, zniszczonej przez pożar. Konsekrował go w 1635 roku biskup Tomasz Oborski. Wokół znajdował się cmentarz. Świątynię kilkakrotnie przebudowywano w latach 1826 i 1853, w 1892 roku powiększono. W 1998 roku rozpoczęto prace remontowe i renowacyjne.

To kościół drewniany konstrukcji zrębowej z nawą z kruchtami i węższym, zamkniętym trójbocznie zakrystiami prezbiterium. Dwuspadowy dach nad nawą z wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną smukłym, hełmem stożkowym z latarnią, wielospadowy nad prezbiterium, dawniej gontowe, dziś kryte blachą. W 1892 roku przedłużono nawę i dobudowano kruchtę boczną.

Wnętrze kryje strop płaski z fasetą i zdobi polichromia figuralno-ornamentalna z 1899 roku. W ołtarzu głównym z 1776 roku, dłuta Piotr Kornecki z Gdowa, znajduje się obraz świętego Andrzeja Boboli i wysuwany obraz świętego Stanisława, namalowany przez Marię Artwińską w 1915 roku, jako wotum dziękczynne za ocalenie wsi w czasie pierwszej wojny światowej. Głównym zwieńczeniem ołtarza jest figura Najświętszej Maryi Panny, znajdują się w nim również figury czterech ewangelistów. W świątyni na uwagę zasługują ponadto: trzy ołtarze boczne (poświęcone Sercu Pana Jezusa, świętemu Józefowi i Matce Boskiej) i ambona z 1777 roku, późnobarokowe organy z XVII wieku oraz kamienna, gotycko-renesansowa chrzcielnica i późnogotycki krucyfiks na tęczy z XVI wieku, z poprzedniej świątyni.

Obok stoi drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej z XVIII wieku z gotyckimi dzwonami.