Transmutacja

...Obraz ludzkiego ciała możemy postrzegać w sposób bardzo trywialny. Jednak to właśnie najbardziej banalne rzeczy kryją największe tajemnice - czymś takim jest historia zapisana w każdym z nas. Użyłam obrazu, aby opowiedzieć o kimś, kogo w swoim życiu poznałam najlepiej – o sobie. O moim miejscu na ziemi, pragnieniach, wolności, doświadczeniach. Fotografię traktuję jako narzędzie do zobrazowania treści i odczuć sugerowanych przez umysł. Sposób odczytania sensu opieram na przewidywaniu przyczyn i skutku. Jestem artystką, która obecnie poszukuje inspiracji w sobie i własnych emocjach. Techniką alternatywną jaką jest cyjanotypia zainteresowałam się kilka lat temu i jestem daleko od tamtego miejsca mając na myśli doświadczenia życiowe. Ciało i umysł człowieka są strukturą podlegającą nieustannym zmianom, które możemy określić jako transmutacja (łac. transmutatio - „zmieniać się z jednej formy w drugą”). Terminem tym podobnie określiłabym symbolicznie działania twórcze i metody w jakich obecnie pracuję. Ta szczególna metoda daje mi gwarancję ciągłej zmiany, indywidualności i niepowtarzalności. Każda wykonana odbitka jest pojedynczym obrazem, co jest szczególnie dla mnie istotne, ponieważ uważam, że masowość niesie zagrożenie dla jakości. Sięgnęłam do tej techniki sprzed 140 lat by podkreślić, że tradycja jest dla mnie równie ważna. Jednocześnie łączę ją w procesie twórczym ze współczesnością poprzez podejmowanie własnych eksperymentów komponowania jej z innymi technikami plastycznymi.

Cyjanotypia jest jedną z najstarszych technik wywoływania fotografii, w której obraz uzyskuje się poprzez reakcję światła słonecznego lub innego źródła światła UV z materiałem światłoczułym, składającym się głównie z soli i żelaza. Naświetlony w ten sposób i wywołany obraz w ostatecznej postaci przybiera barwę niebieską, monochromatyczną. Technikę tę wynaleziono w 1842 roku, a udoskonalono w 1877 roku, kiedy to udało się otrzymać obraz pozytywowy z negatywu. W tej technice obraz uzyskuje się przykładając do niej negatyw i wykonując tzw. „odbitkę stykową". Ja użyłam w swojej twórczości negatywów własnego autorstwa wykonane aparatem cyfrowym..."

Alicja Przybyszowska

Alicja Przybyszowska (1975) Artystka sztuk wizualnych, fotografka, jurorka, kuratorka, pedagog. Uczestniczka festiwali i rezydencji artystycznych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Dwukrotna Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Członek Rzeczywisty Fotoklubu Rzeczpospolitej Polskiej Stowarzyszenie Twórców oraz Związku Polskich Artystów Plastyków. Odznaczona honorową odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, medalami: „Za Zasługi dla Fotografii Polskiej” oraz Srebrnym Medalem „Za Fotograficzną Twórczość” przez Fotoklub Rzeczypospolitej Polskie Stowarzyszenie Twórców. Laureatka III edycji Rankingu Genialni Lokalni Globalni im. Danuty Szaflarskiej oraz Małopolskiej Nagrody Twórczości. Swoje prace prezentowała na siedemnastu wystawach indywidualnych oraz licznych zbiorowych na sześciu kontynentach. Twórczość jej została doceniona w ponad 130 konkursach na całym świecie, gdzie zdobyła prestiżowe nagrody. W pracy artystycznej wypowiada się za pomocą fotografii, asamblażu, obiektów, które są dla niej indywidualnym językiem nawiązującym dyskurs z otaczającym światem. Jej obecne poszukiwania skupiają się na cielesności, przemijaniu i pojęciu pamięci.