To jeden z ponad 400 zachodniogalicyjskich cmentarzy wojennych, zbudowanych przez Oddział Grobów Wojennych C. i K. Komendantury Wojskowej w Krakowie. Jego projektantem był Heinrich Scholz, kierownik artystyczny całego VI Okręgu Tarnowskiego, w którym powstały 63 cmentarze.

Nekropolia założona w 1916 roku znajduje się na Pogórzu Rożnowskim, na szczycie wzgórza Gródek o wysokości 436 metrów n.p.m. Tu w maju 1915 roku toczyły się krwawe walki między sprzymierzonymi wojskami austro-węgierskimi i niemieckimi a rosyjskimi. Strategiczne wzgórze przechodziło z rąk do rąk, a w walce o nie zginęło wielu żołnierzy. Bitwa była fragmentem wielkiej ofensywy wojsk sprzymierzonych, zwanej bitwą pod Gorlicami, w czasie której przełamano obronę wojsk rosyjskich, które wycofały się daleko na wschód.

Dziś nieco poniżej wierzchołka biegnie asfaltowa droga gminna z Siedlisk, którą powadzi oznakowany szlak rowerowy. Od niej na cmentarz wiedzie przez las stroma ścieżka. W czasie wojny wzgórze było bezleśne i przez żołnierzy austriackich nazywane Głową Cukru, dziś porasta je las.

Na cmentarzu w 51 grobach zbiorowych i 215 pojedynczych pochowano łącznie 614 poległych. W tym 273 żołnierzy armii austro-węgierskiej z C. i K. pułków piechoty, Tyrolskiego Pułku Strzelców Cesarskich i wielu pułków piechoty landszturmu i landwehry. Poza tym 341 żołnierzy armii rosyjskiej, choć na bramie podano 343, z wielu pułków piechoty. Wśród poległych są Polacy, a znanych z nazwiska jest 216 żołnierzy.

Cmentarz ma kształt nieregularnego siedmioboku. Pierwotnie pozostawiono na nim leje po pociskach i okopy. Dziś na szczycie stoi masywny pomnik murowany z kamiennych bloków w kształcie antycznego, ściętego pylonu zakończonego dwoma uskokami, stojącego na stopniowanej podstawie, z napisami w języku niemieckim oraz wieńcami z dębowych liści na każdej ze ścian. Na końcu cmentarza widać dwie duże mogiły zbiorowe Austriaków i Rosjan. Stoją na nich pomniki z ławami, napisami i żeliwnymi tablicami z nazwiskami poległych. Wszystkie groby ułożone są rzędami w wielu grupach luźno rozmieszczonych na stoku wzgórza. Nagrobki to trapezowe, betonowe stele z różnego rodzaju krzyżami i tabliczkami.

Pierwotny drewniany płot nie zachował się. Dziś cmentarz nie jest ogrodzony, wejście ograniczają dwa kamienne słupy bez bramki z odcinkami kamiennego muru. Na słupach znajdują się tablice w językach polskim i niemieckim przybliżające historię bitwy.

Cmentarz był wielokrotnie remontowany, ostatnio w 1992 i 2012 roku.