Wybudowany pod koniec XIX wieku dom Kózków był drewniany, kryty słomą, prowadziły do niego tylko jedne drzwi. Wchodziło się najpierw do obory, potem do sieni, a następnie do izby mieszkalnej, wylepionej gliną i pobielonej wapnem, z dwoma oknami. Żyła tu cała rodzina, to znaczy 13 osób. Wyposażenie chaty było bardzo skromne, składało się ze stołu i ławek do siedzenia, łóżka, szafki na naczynia i skrzyni na ubrania. Na ścianach wisiało dwanaście świętych obrazów, głównie oleodruki. Dom rodzinny Karoliny, choć zajmował małą przestrzeń, był otwarty na gości, wspólne śpiewanie i modlitwy. Nazywano go nawet „Betlejemką" albo „Jerozolimką”. Zrekonstruowana chata błogosławionej składa się z dwóch izb. W jednej mieści się muzeum, w którym przechowywane są łóżko i drewniany klęcznik Karoliny, jej modlitewniki i książki religijne, oraz wiele przedmiotów codziennego użytku. W drugim pomieszczeniu znajduje się kaplica. Jest tu miejsce modlitwy i wyciszenia, zwłaszcza dla pielgrzymów wyruszających stamtąd na „Szlak męczeństwa Karoliny”. Karolina Kózkówna była czwartym spośród jedenaściorga dzieci. Na początku I wojny światowej została bestialsko zamordowana przez rosyjskiego żołnierza i porzucona w lesie. Zamarznięte ciało znaleziono po kilkunastu dniach.