Kościół wybudowano na początku XII wieku prawdopodobnie z fundacji protoplasty rodu Odrowążów, komesa Prandoty Starego. W 1222 roku biskup krakowski Iwo Odrowąż przekazał go opactwu cystersów w Mogile. W 1235 roku podczas wyprawy księcia Konrada Mazowieckiego przeciwko księciu krakowskiemu Bolesławowi Wstydliwemu i księciu śląskiemu Henrykowi Brodatemu, kościół zamieniono w warownię obsadzoną wojskiem i otoczoną wałami.

Świątynię zbudowano z ciosów piaskowca. Była jednonawowa z krótkim i węższym od nawy prezbiterium, zakończonym apsydą ołtarzową z emporą. W latach 1480–1490 wyburzono absydę ołtarzową i zbudowano ceglane prezbiterium. W XVIII wieku obniżono wieżę. W XIX wieku dobudowano zakrystię i kruchtę. Dziś to kamienna świątynia, z prostokątną nawą, półkolistą absydą zachodnią i nad nią ośmioboczną wieżą z okienkiem strzelniczym. Kościół jest pokryty dachem dwuspadowym z wieżyczką na sygnaturkę.

Wyposażenie kościoła pochodzi z XVII i XVIII wieku, wczesnobarokowy ołtarz główny z około 1630 roku z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem i dwa ołtarze boczne. Ściany prezbiterium dekorują fragmenty polichromii. W ostatnich latach kościół poddano gruntownej renowacji, przywrócono romańskie okna w południowej ścianie nawy i odnowiono południowy portal, wykonano uzupełnienia w kamiennych elementach. Wolnostojąca drewniana dzwonnica, obok kościoła, pochodzi z XIX wieku.