Ta msza żałobna została napisana w hołdzie Alessandro Manzoniemu i wystawiona w rok po śmierci tego czołowego przedstawiciela włoskiego romantyzmu w literaturze. Miało to miejsce w 1874 r. w kościele św. Marka w Mediolanie, gdzie sam kompozytor przewodniczył 100-osobowemu chórowi, 120-osobowej orkiestrze oraz śpiewakom z La Scali. Msza ta porównywana jest w swym kunszcie do „Requiem” Mozarta. Dzieło to łączy w sobie włoski styl operowy oraz muzykę sakralną wraz z elementami romantycznymi przejawiającymi się w kontrastach i różnych formach. Całokształt utworu prowadzi do refleksji nad kruchością ludzkiej egzystencji oraz nadziei na życie wieczne po śmierci.