Renesansowy dwór obronny w Szymbarku to czołowy przykład polskiego kasztelu. Łączył on funkcje rezydencji szlacheckiej i warowni. Spośród innych tego typu budowli wyróżnia go unikalny kształt architektoniczny inspirowany wzorami z Italii, rozbudowany system obronny oraz malownicze położenie w Beskidzie Niskim. Budowla powstała w latach 1530 – 1600 jako gniazdo rodu Gładyszów i była zamieszkiwana do końca XVIII w. Później obiekt stopniowo popadał w ruinę. Na początku XXI wieku po wieloletnich remontach został oddany do użytku publicznego. Kasztel wzniesiony jest na skarpie nad rzeką Ropą na planie prostokąta z 4 basztami. Dwie podpiwniczone kondygnacje wieńczy attyka z dekoracją „sgrafitto” zakrywająca tzw. dach pogrążony. System obronny kasztelu stanowiły baszty narożne, otwory strzelnicze w attyce, zwodzony most nad fosą prowadzący do jedynego wejścia. Do sieni na parterze przylegają prostopadle dwie izby. Przy zejściu do piwnic widoczna jest wnęka okienna, niegdyś broniono z niej fosy. Na ścianie wyeksponowano oryginalne drzwi wejściowe, a na tablicach archiwalne materiały i zdjęcia. Sklepienie przebito tworząc nowoczesną klatkę schodową prowadzącą na piętro.