Kościół w 1638 roku ufundował krakowski szlachcic Marcin Wolbram, potomek założycieli miasta. Konsekrowano go w 1672 roku. Od początku był przyszpitalnym kościołem działającego od XIV wieku szpitala z przytułkiem dla ubogich, pierwszy raz wzmiankowanego w 1473 roku. Była to parafia szpitalna pod patronatem rajców miejskich, a szpital działał jeszcze w 1885 roku. Po jego likwidacji kościół popadł w ruinę. Po II wojnie światowej był rzadko używany, przez kilka lat nauczano w nim religii. W latach 1986–2008, dzięki proboszczowi parafii świętej Katarzyny Aleksandryjskiej, księdzu kanonikowi Stanisławowi Sapilewskiemu, przeprowadzono konserwację kościółka.

Świątynia to nieduży obiekt o unikatowej, zwartej bryle, konstrukcji zrębowej z drewna modrzewiowego, składający się z kwadratowej nawy z kruchtą i mniejszego, kwadratowego prezbiterium zamkniętego trójbocznie. Barokową fasadę podzieloną na trzy części pionowymi, drewnianymi słupami, o brzegach w kształcie litery S, wieńczy trójkątny szczyt okolony wolutami z końca XIX wieku i wysoka czworoboczna wieżyczka sygnaturkowa z latarnią i hełmem. We wnęce fasady nad kruchtą umieszczono figurę Matki Bożej. Wnętrze kryje polichromowane sklepienie żebrowe, ściany pokrywa barokowa polichromia iluzjonistyczna i figuralno-geometryczna. W nawie do okien w południowej ścianie namalowano symetryczne okna na ścianie północnej. Uwagę zwracają trzy barokowe, drewniane ołtarze, w tym polichromowany i złocony ołtarz główny z połowy XVII wieku z obrazem Matki Bożej. W kruchcie wisi barokowy, drewniany, polichromowany krucyfiks z XVII wieku z figurą Chrystusa z końca XIX wieku.

Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.