Historia tego teatru jest niewiarygodna. Na początku dysponował scenką przy ulicy Brackiej, koło Rynku Głównego, gdzie były tylko trzy rzędy ławek dla 27 widzów. Kilka lat później, po pożarze, teatr przeniósł się o numer dalej. Tam miał „aż” cztery duże pokoje. W jednym z nich scenę i widownię na 35 osób. Przeprowadzka na ulicę Rydla była wielką zmianą, bo widownia w namiocie cyrkowym, liczyła tysiąc miejsc. W 1979 roku teatr przeniósł się na aleję Krasińskiego, w pobliże Wisły i Wawelu. W budynku dawnego kina „Krakus” widownia  mieści 236 osób, było tutaj także piękne foyer, a nawet pokoje gościnne dla artystów z innych miast. Teatr wyciął wówczas ze swojej nazwy ostatnią część wyrazu „stu-dencki” i został Teatrem STU. 

Scena STU na początku swojego istnienia szybko wyspecjalizowała się w spektaklach awangardowych i wielkich widowiskach plenerowych. Lata 70. przyniosły Teatrowi popularność nie tylko w kraju, ale i za granicą. On sam stał się jednym z ważniejszych zespołów ówczesnej europejskiej awangardy teatralnej. Legendarny tryptyk, na który złożyły się spektakle "Spadanie" (1970), "Sennik polski" (1971) i "Exodus" (1974) okrzyknięty został głosem młodego pokolenia w dyskusji o współczesnym świecie, krytycznym dialogiem z widownią o kształt przyszłej Polski. Przez wiele lat odbywały się tu transmitowane w telewizji i cieszące się ogromną popularnością benefisy polskich artystów.

Współcześnie jest teatrem impresaryjnym, na którego repertuar składają się inscenizacje klasyki polskiej i światowej. Fenomen STU przyciągnął nie tylko aktorów, reżyserów i poetów, ale także wybitnych muzyków – z ośrodkiem Jasińskiego związali się między innymi Jan Kanty Pawluśkiewicz, Andrzej Zaucha i Beata Rybotycka.