W 1895 roku matka Małgorzata Szewczyk przeniosła zgromadzenie sióstr serafitek z Krakowa do Oświęcimia. Zespół klasztorny składa się z: kościoła Matki Bożej Bolesnej, klasztoru oraz budynku Domu Pomocy Społecznej, prowadzonego przez siostry. Neoklasycystyczny, wolnostojący budynek klasztorny z lat 1893–1895, dziś łączy z kościołem parterowa przewiązka. Kościół mimo braku funduszy zbudowano w latach 1897–1899. Początkowo prace finansował budowniczy Paweł Müller, siostry wykonywały roboty pomocnicze i ratami spłacały koszty. Kościół, częściowo zniszczony w czasie II wojny światowej, odbudowano. Architektura kościoła oraz klasztoru nawiązuje do gotyku. Świątynia to niewielki, neogotycki budynek opięty przyporami z kruchtą, ceglany i nietynkowany, z nawą oraz węższym i niższym prezbiterium zamkniętym wieloboczną absydą, kryty dwuspadowym dachem z sygnaturką. Wnętrza o białych ścianach mają sklepienia krzyżowo-żebrowe. Neogotyckie z końca XIX wieku są ołtarz główny z rzeźbą Piety, ambona i ławki. W 1900 roku powstała Droga Krzyżowa. Z początku XX wieku pochodzą ołtarze boczne z obrazami, konfesjonał, klęczniki i żyrandol. Neogotycki wystrój, ołtarze i rzeźby wykonał Stanisław Majerski. Szczątki Matki Małgorzaty sprowadzono do Oświęcimia w 1932 roku z Nieszawy i umieszczono w kaplicy na cmentarzu parafialnym. W 1952 roku w krypcie stanął sarkofag Matki Założycielki Zgromadzenia Błogosławionej Marii Małgorzaty Łucji Szewczyk. W 2013 roku po ogłoszeniu jej Błogosławioną, otwarto muzeum i przeniesiono relikwie do ołtarza bocznego, w którym znalazł się też wizerunek Błogosławionej namalowany przez Teresę i Piotra Moskalów.

W 1947 roku przed kościołem ustawiono figurę Matki Bożej Niepokalanej. Od wschodu i zachodu budynki otacza sad i ogród, a od ulicy odgradza mur.