Pierwszym znanym proboszczem kościoła, wzmiankowanego w 1325 roku, był Teodoryk. W latach 1390–1819 świątynia należała do bożogrobców, czyli do kasaty zakonu w zaborze rosyjskim. Przed 1451 rokiem kościół przebudowano lub wzniesiono nowy. W latach 1660–1667 remontowano go po zniszczeniach z czasów potopu szwedzkiego i rozbudowano w latach 1779–1780. W 1916 roku kościół był w tak złym stanie, że planowano jego rozbiórkę. W latach 1980–1982 przeprowadzono remont, a w XXI wieku gruntowną renowację.

To kościół z początku XIV wieku, murowany z cegły i białego kamienia. W XVII wieku ceglane, prostokątne prezbiterium kryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym i część murów nawy od zewnątrz wzmocniono kamieniem. Do 1791 roku stała jeszcze kruchta z kopułką. Prezbiterium i wschodnia część nawy są oszkarpowane. W XVIII wieku nawę przedłużono i pogrubiono mur od ostatniej przypory, okna ostrołukowe rozszerzono i zwieńczono półokrągłymi łukami, ceglane sklepienie w nawie zastąpiono drewnianym stropem, postawiono wieżyczkę-sygnaturkę. W 1783 roku rozebrano częściowo zbudowaną kaplicę, z której zachowało się zamurowane przejście zwieńczone łukiem. W 1912 roku dach gontowy zmieniono na blaszany.

Wystrój wnętrza jest gotycki i barokowy. W ołtarzu głównym znajduje się Pieta z 1420 roku, figura Matki Bożej Bolesnej z Chrystusem, wykonana z jednego pnia drzewa mającego ponad tysiąc lat, oraz obraz Ukrzyżowania z 1515 roku. W zakrystii wisi niespotykany w kościołach obraz Uczta Baltazara, króla babilońskiego, z końca XVII wieku, dzieło nadwornego malarza Zygmunta III Wazy. Z XVIII wieku zachowały się drzwi z kruchty i do zakrystii, ambona oraz wykonane z czarnego marmuru portal do zakrystii, kropielnice i chrzcielnica.

W podziemiach znajdują się dwie krypty grobowe księży i członków rodziny Chronowskich, w XVII wieku właścicieli Charsznicy. Na cmentarzu przykościelnym stoi kamienna figura z 1671 roku oraz chrzcielnica z kamienia pińczowskiego z 1521 roku.