Dwór stoi na pograniczu Pogórza Wielickiego, na skraju Beskidu Średniego, u stóp góry Chełm, nad rzeką Stryszówką. Pod koniec XVI wieku wzniósł go Adam Suski. Parter to pozostałość pierwotnej budowli o charakterze mieszkalnej wieży obronnej, o czym świadczą zachowane dwie przypory i grube mury zbudowane z piaskowcowych ciosów i wapiennej zaprawy. Dziś jest w kształcie z przebudowy przeprowadzonej przez Wilkońskich w 1741 roku, która przekształciła obronny dwór w wiejską rezydencję w stylu barokowym. Piętro z obszernymi pokojami nadbudowano z drewna, kamienia i cegły, a budynek opięto kamiennymi, skośnymi przyporami, z trzech stron wzdłuż całych ścian dobudowano drewniane ganki z balustradą. Ściany zewnętrzne i wewnętrzne oraz stropy ozdobiono barokową polichromią. W XIX wieku Julian Gorczyński powiększył część mieszkalną o dwupiętrową oficynę, dziś już nieistniejącą. Większość polichromii zmyto, zamalowano lub pokryto tynkiem, wymurowano klasycystyczne kominki. Założono też park w stylu angielskim. W miejscu drewnianych zabudowań gospodarczych stanęły murowane: spichlerz, obora i rządcówka. W czasie II wojny światowej Niemcy umieścili w dworze szkołę rolniczą, park przeznaczyli pod uprawy. Po wojnie park rozparcelowano na działki budowlane, wycięto drzewa. W dworze składowano także zboże i nawozy sztuczne. W 1958 roku zdewastowany dwór przejęły Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu. Po remoncie był w nim Dom Pracy Twórczej i ośrodek kolonijny, a w 1969 roku utworzono muzeum. Dwór jest jedną z ciekawszych wiejskich rezydencji ziemiańskich w regionie. Prezentowane w nim wnętrza oddają atmosferę średniozamożnego dworu polskiego z XIX wieku. Ekspozycja obejmuje salon z fragmentami oryginalnych polichromii z XVIII wieku oraz meblami, jadalnię z długim stołem, krzesłami i kredensem, gabinet właściciela z biblioteką oraz sypialnię.