Cmentarz zwany jest również cmentarzem kalwińskim albo ariańskim. Jego początki datuje się na rok 1593, kiedy to Stanisław Żeleński wybudował murowany grobowiec, który stał się zaczątkiem nekropolii. 
Historia miejsca była dość ciekawa, a funkcje cmentarza zmieniały się z biegiem lat. W XVI wieku we wsi Łuczanowice powstał zbór i cmentarz unitariańskiej wspólnoty religijnej, Braci polskich, potocznie zwanych arianami. Był to ruch społeczno-religijny wyodrębniony z grupy polskich kalwinów w osobny zbór, stanowiący najbardziej radykalny odłam reformacji w Polsce. Następnie, po wygnaniu arian, w kaplicy grobowej spotykali się kalwini. Marcjan Żeleński, przedstawiciel rodu właścicieli Łuczanowic, założył cmentarz w Łuczanowicach w 1787 roku i usypał na nim czterometrowy kopiec. Na jego szczycie znajduje się pięciometrowy obelisk z piaskowca z kamienną urną. Wokół kopca zlokalizowanych jest kilkanaście zabytkowych nagrobków z XVIII i XIX wieku. Do najlepiej zachowanych nagrobków należą: sarkofag Ludwika Dębnickiego, postument z kolumną i urna jego syna, grób Joanny Aramowskiej oraz grób Karoliny Kempińskiej.
Popadający w ruinę cmentarz został przekazany w 1938 roku wspólnocie ewangelicko-augsburskiej. Dopiero w 1993 roku uporządkowano przestrzeń cmentarza i odrestaurowano nagrobki. We wrześniu odbywają się tu spotkania ekumeniczne, które gromadzą przedstawicieli różnych wspólnot, w tym krakowskich luteranów.
Obecnie cmentarz ewangelicki, jak i same Łuczanowice znajdują się administracyjnych granicach Nowej Huty.