Zejścia do źródła musimy wypatrywać około 750 metrów za tabliczką drogową „Ściborzyce” (gmina Trzyciąż). Od głównej drogi, po prawej stronie odbiega wąska ścieżka prowadząca do źródła. Woda wydobywa się ze szczelin skalnych pod ciśnieniem (od 20 l/s do nawet 100 l/s), stąd na dnie źródła widać wyraźne pulsowanie Woda ma stałą, niską temperaturę około 10ºC i dlatego służyła kiedyś mieszkańcom za lodówkę – w misie źródłowej do dzisiaj widać resztki drewnianego stelaża, pochodzącego z czasów, kiedy w źródle przechowywano żywność. I uwaga, jest głębokie – okoliczni mieszkańcy do dzisiaj powtarzają legendę, jakoby nie miało dna i pochłonęło dworską karocę z końmi. Źródło ma status pomnika przyrody nieożywionej, znajduje się na terenie Dłubniańskiego Parku Krajobrazowego.

Rzeka Dłubnia, zwłaszcza w jej początkowym biegu, jest raczej potokiem niż rzeką. Nie jest szczególnie rwąca. Jej leniwy nurt przez wieki poruszał koła młynów, pracował też na rzecz kuźni, foluszy czy papierni. Niepozorna Dłubnia regularnie zasilana jest przez kilkadziesiąt naturalnie wypływających źródeł. Niektóre z nich sączą się powoli, inne zaś – te najpiękniejsze wypływy między innymi właśnie w Ściborzycach – pulsują
i wybijają poprzez spękania występujące w tym zakątku Jury.