Nieistniejący już dziś obraz olejny namalowany na płótnie przez Jana Stykę z zespołem malarzy, miał monumentalne wymiary 120 na 15 metrów, takie same jak „Panorama Racławicka”. Namalowano go na zamówienie Węgrów, pragnących w ten sposób uczcić 50. rocznicę węgierskiego powstania przeciwko Austriakom w latach 1848–1849.

Prace nad obrazem, rozpoczęte w budynku rotundy w Parku Stryjskim we Lwowie, trwały pięć miesięcy. Było to niezwykłe, bardzo szybkie przedsięwzięcie, które realizowała międzynarodowa grupa artystów: Jan Styka oraz Węgier Béla Spányi (pejzażysta), Niemiec Leopold Schönchen (niebo) oraz Zygmunt Rozwadowski (batalista), Tadeusz Popiel (tematyka historyczna), Michał Wywiórski (naturalista).

Obraz wystawiono w 1897 roku we Lwowie, w 1898 roku w Budapeszcie i kilku innych węgierskich miastach oraz w 1907 roku w Warszawie. Później Jan Styka pociął dzieło na fragmenty, które zostały oprawiane i sprzedane, i tak rozproszyły się po świecie. Nie wiadomo na ile części pocięto „Panoramę”. Odnalezione obrazy wskazują, że wycinano kawałki tworzące zamknięte kompozycje. Niekiedy były poprawiane czy przemalowywane i w ten sposób powstała kolekcja nowych obrazów różnych wielkości. Wszystkie sygnował zwykle Jan Styka.

Muzeum Okręgowe w Tarnowie, rodzinnym mieście generała Józefa Bema, prowadzi poszukiwania zaginionych fragmentów „Panoramy”, gromadzi zachowane i dokumentuje ich losy. Do dziś odnaleziono 41 kawałków, z czego 22 znajdują się w zbiorach polskich muzeów, w tym w Tarnowie na stałej wystawie w Galerii „Panorama”, reszta należy do prywatnych kolekcjonerów.