Parafia powstała w XIV wieku z fundacji rycerskiej i wtedy też zbudowano pierwszy kościół. Obecną świątynię wzniesiono w latach 1910–1918 na miejscu drewnianego kościoła z lat 1555–1561. Zbudowano go staraniem księdza Aleksandra Siemieńskiego, według projektu Adolfa Juliusza Stapfa. Budowę przerwała I wojna światowa, dlatego konsekracja miała miejsce w 1936 roku. Kompleksową renowację świątyni z otoczeniem prowadzono w latach 1992–1993 i 2017–2019.

To świątynia murowana z cegły z detalami architektonicznymi cementowo-kamiennymi, opięta uskokowymi przyporami, kryta dachami dwuspadowymi z miedzianej blachy, trójnawowa, bazylikowa z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, transeptem, dwiema bocznymi kaplicami i wysoką, czworoboczną wieżą od frontu, krytą ostrosłupowym hełmem z latarnią. W narożu otwartego przedsionku widać kolumnę, nad transeptem wznosi się wieżyczka-sygnaturka, a na wieży umieszczono zegar z 1931 roku.

Sklepienie w nawie głównej i prezbiterium jest krzyżowo-żebrowe, w nawach bocznych krzyżowe. Polichromie pochodzą z 1966 roku i są dziełem Andrzeja i Ireny Chojkowskich, oraz figuralno-ornamentalne z początku XXI wieku. Ostrołukowe arkady międzynawowe i międzyprzęsłowe wspierają czworoboczne filary. Ołtarze są neogotyckie, główny z 1930 roku i boczne z 1963 roku. W łuku tęczy widać Grupę Ukrzyżowania z 1700 roku. Na ścianach umieszczono tablice poświęcone pamięci parafian poległych w czasie obu wojen światowych, kilka obrazów z XIX wieku, w oknach witraże w stylu secesyjnym projektu Stefana Matejki. Organy wykonano w latach 1943–1947. W 2010 roku wprowadzono relikwie świętej Siostry Faustyny Kowalskiej.