Kościół zbudowano w latach 1595–1608, do jego budowy prawdopodobnie wykorzystano elementy z poprzedniej świątyni, którą w 1410 roku według tradycji ufundował król Władysław Jagiełło, jako wotum za zwycięstwo grunwaldzkie. Parafia istniała w nim jeszcze za czasów księdza Jana Długosza, a przed 1513 rokiem została zlikwidowana. Bardziej prawdopodobne jest, że król erygował przy kościele konwent norbertanów, którzy stali się właścicielami wsi Dąbrowa.

To modrzewiowa świątynia konstrukcji zrębowej na kamiennej podmurówce, jednonawowa z węższym, prostokątnym prezbiterium z małą zakrystią, nawą i węższą kruchtą, oszalowana pionowymi deskami, z dachem siodłowym o różnych kalenicach, krytym miedzianą blachą położoną na goncie. W latach 1924–1926 kościół przebudowano i dodano kwadratowy przedsionek, nad nim chór z niską, ośmioboczną wieżyczką zwieńczoną kilkupołaciowym hełmem.

We wnętrzu płaskie kasetonowe stropy pokrywa późnorenesansowa polichromia z początku XVII wieku, w kasetonach widać popiersia świętych, rozety i podobiznę króla Jagiełły. W późnorenesansowym ołtarzu głównym z początku XVII wieku, zrekonstruowanym w latach 1917–1927, znajduje się barokowy obraz świętego Rocha z przełomu XVII i XVIII wieku. Cenne są barokowe obrazy Pieta i Adoracja Trójcy Świętej z pierwszej połowy XVII wieku. W prezbiterium wisi duży, rzeźbiony, późnogotycki krucyfiks z około 1600 roku oraz olejny obraz świętego Józefa z Dzieciątkiem, w 1937 roku namalowany przez znanego sądeckiego malarza portrecistę Bolesława Barbackiego. Organy z prospektem barokowym z 1670 roku powiększono w 1968 roku. Chrzcielnicę z 1966 roku, na tysiąclecie chrztu Polski, wykonał rzeźbiarz Mieczysław Bogaczyk.

Obok kościoła jest cmentarz wojenny żołnierzy austriackich z czasów I wojny światowej oraz cmentarz cywilny.