Drewniana dzwonnica została wybudowana przed 1748 rokiem, a w 1885 roku częściowo przekształcona. Zbudowano ją na kamiennej podmurówce w kształcie prostokąta z trzema kondygnacjami. Zabytek obity jest pionowo ustawionymi deskami o konstrukcji słupowo-ramowej. Drugą kondygnację tworzy pozorna izbica, nad nią znajduje się węższe pięterko dzwonowe pokryte blaszanym dachem.

Wolnostojąca dzwonnica znajduje się po północno-zachodniej stronie murowanego kościoła barokowego świętej Katarzyny z lat 1728–1742. W czasie I wojny światowej Austriacy skonfiskowali dzwony. Dzięki datkom społecznym w latach 1919 i 1923 ufundowano dwa nowe. 

Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.