Dzisiejsza budowla jest rekonstrukcją zrealizowaną w latach 1990–1993. Jest to budowla założona na planie kwadratu, ustawiona na kamiennej podstawie, posiadająca konstrukcję słupową, wspartą na dziewięciu masywnych słupach, z których środkowy nosi nazwę „króla”. Ściany dzwonnicy pochyłe, oszalowane deskami. Całą budowlę wieńczy ostrosłupowy, kryty gontem hełm. W szalunku od wewnątrz użyto kiedyś desek, na których widniały ślady dawnej polichromii. Na jednej z belek wyryta była data 1525. Prawdopodobnie zarówno ta belka, jak i deski pokryte polichromią, pochodziły z jakiejś innej wcześniej budowli, a tu zostały użyte wtórnie.

Dzwonnica ta stanowiła niezwykle cenny zabytek architektury drewnianej, i to zarówno ze względu na niewątpliwe wartości estetyczne, jak i na to, iż była ona jednym z najstarszych sygnowanych i datowanych obiektów tego rodzaju. Na dzwonnicy zawieszone były niegdyś stare dzwony z XVII, XVIII i XIX wieku. Zostały one jednak zabrane w czasie drugiej wojny światowej. Późniejsze, „Maria” i „Stanisław”, zostały całkowicie stopione w czasie pożaru w 1987 roku.

Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.