Bożogrobców z Jerozolimy sprowadził i nadał majątki rycerz Jaksa, po powrocie z Ziemi Świętej, do której wyprawił się w 1162 roku. Przyczyniło się to do rozkwitu tych ziem i rozwoju klasztoru Bożego Grobu, do którego przybywali pątnicy z całej Europy. W XIII wieku Chodów był placówką parafii miechowskiej, podległą klasztorowi bożogrobców. Pod koniec XIV wieku biskup krakowski Zawisza z Kurozwęk, z bratem kasztelanem sądeckim Krzesławem, dziedzicem wsi Chodów, założył parafię i w latach 1379–1381 wybudował drewniany kościółek. W 1404 roku bożogrobcy kupili Chodów od właścicieli, kasztelana wojnickiego Jana i jego brata Mikołaja, następnie prowadzili tu duszpasterstwo aż do kasaty zakonu w 1819 roku. Gdy pierwszy kościół spłonął, nowy drewniany wybudowano dzięki plebanowi Stanisławowi z Wyszogrodu w 1619 roku. Po kolejnym pożarze w 1720 roku skromny, drewniany kościółek wzniósł pleban Baltazar Wróblewski. Gdy i ten spłonął w 1931 roku, w 1932 roku w nowym miejscu zbudowano murowany kościół, konsekrowany w 1939 roku.

Świątynia składa się z nawy głównej zakończonej półkolistą absydą i dwóch naw bocznych. We wnętrzu są trzy ołtarze, w głównym znajduje się kamienna rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego, w bocznych rzeźby świętego Józefa z Dzieciątkiem i Matki Bożej Różańcowej. Okna wypełniają witraże z postaciami świętych, na ścianach umieszczono stacje drogi krzyżowej. W kruchcie znajduje się portret Mikołaja Raja (mieszkaniec uznawany za miejscowego bohatera, który na początku XIX wieku udał się z pismem do namiestnika carskiego, aby uzyskać zgodę na utworzenie parafii) i wielki, kuty krzyż bożogrobców.