Rodzinny dom Witosa z 1814 roku jest drewniany, ma bielone ściany wylepione gliną i dach pokryty słomą. To przykład budownictwa wiejskiego podtarnowskiej wsi, gdzie całe gospodarstwo mieściło się pod jednym dachem. Dom składa się z sieni, dużej izby i komory oraz małej izby, dawnej stajni. Część pomieszczeń należała do ojca Witosa, który mieszkał z rodziną w stajence przerobionej na izbę z sienią-obórką.

Andrzej Witos, brat Wincentego, odziedziczył i sprzedał zagrodę w 1921 roku, a rodzina Witosa i działacze ludowi wykupili ją w 1971 roku z przeznaczeniem na muzeum. W chałupie zgromadzono przedmioty i narzędzia rolnicze z drugiej połowy XIX wieku. W obejściu znajduje się stodoła i studnia z żurawiem. Od 2012 roku chałupa należy do Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Wincentego Witosa. W 2015 roku przeprowadzono jej remont. Nowe gospodarstwo wybudowane przez Witosa w latach 1905–1913 składa się z pięciu drewnianych budynków krytych dachówką, ustawionych w czworokąt: dwutraktowego domu mieszkalnego z przechodnią sienią i czterema izbami, dwóch stodół, stajni i piwnicy z nadbudową. W domu zachowano autentyczne wnętrza, oryginalne wyposażenie pokoju-gabinetu Witosa z dokumentami, rzeczami osobistymi i pamiątkami, portretami oraz darami od chłopów. Autentyczny jest też pokój córki Witosa Julii, kuchnia z piecem chlebowym obsługiwanym z sieni oraz pokój pani domu, czyli żony Wincentego Witosa. W stajni znajduje się ekspozycja historyczna dotycząca życia i działalności trzykrotnego premiera Polski. W Dużej Stodole zgromadzono przedmioty i narzędzia rolnicze używane na wsi w II połowie XIX w., zaś w Małej zebrano przede wszystkim historyczne sztandary ludowe oraz kilka innych eksponatów, takich jak wieńce dożynkowe.

Zagroda przetrwała do dziś bez zmian. W latach 1995–1997 poddano ją konserwacji. Muzeum posiada zbiór fotografii dotyczących chłopskiego polityka i jego rodziny, rodzinnej wsi i ruchu ludowego z lat 20.–40. XX wieku. W zbiorach etnograficznych są sprzęty gospodarcze, maszyny i narzędzia rolnicze z przełomu XIX i XX wieku oraz przedmioty codziennego użytku. Zbiory historyczne to: dokumenty, listy, druki i rękopisy poświęcone działalności Witosa i ruchu ludowego. Są też drukowane przez organizacje chłopskie afisze, obwieszczenia, rozporządzenia, odezwy i ulotki z okresu międzywojennego. Poza tym: legitymacje, statuty, protokoły, księgi pamiątkowe, kroniki, pocztówki i gazety. W kaplicy grobowej Witosa, jego rodziny i Stanisława Mierzwy, wzniesionej około 1943 roku, znajduje się zbiór szarf pogrzebowych z czasów pogrzebu Witosa w 1945 roku.

Wincenty Witos (1874–1945)

Urodzony w Wierzchosławicach trzykrotny premier II Rzeczpospolitej, przywódca ruchu ludowego, polityk skazany prawomocnym wyrokiem za działalność w organizacji opozycyjnej. Ubogi chłop z Galicji, który dzięki uporowi i ambicji stał się mężem stanu. Patriota – w czynach, a nie tylko w słowach. Człowiek nieprzeciętny i ponadprzeciętnie oddany Polsce. Równie ciekawy jest portret Witosa – osoby prywatnej.

Muzeum posiada certyfikat Miejsce Przyjazne Rowerzystom i w związku z tym udostępnia: 1. Miejsce do przypięcia roweru  2. Narzędzia do podstawowych napraw rowerów - nieodpłatnie 3. Aktualną informację o pobliskich punktach serwisowych i sklepach rowerowych.

Więcej o Miejscach Przyjaznych Rowerzystom oraz VeloMetropolis znajdą Państwo na  stronie narowery.visitmalopolska.pl.

Muzeum znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.