W 1896 roku do powstającego domu zakonnego przyjechała z Krakowa przełożona Prowincji Galicyjskiej Zgromadzenia Sióstr Nazaretanek, matka Laureta Lubowidzka z trzema siostrami. Od początku siostry pracowały z dziećmi. W 1896 roku otworzyły ochronkę dziennego pobytu oraz szkołę haftów i bieliźniarstwa. Prowadziły zajęcia z muzyki i języka francuskiego dla dziewcząt z miejscowej szkoły. W 1897 roku założyły opiekujące się ubogimi chorymi Towarzystwo Pań Miłosierdzia. Od 1896 roku przez ponad 50 lat pracowały w szpitalu miejskim jako pielęgniarki i salowe oraz w administracji, magazynie i kuchni.

W budynku wzniesionym w latach 1905–1907 utworzyły internat dla uczennic z miejscowych szkół oraz pracownie krawieckie, haftów i bieliźniarstwa dla dziewcząt. W 1913 roku uruchomiły kaplicę. W czasie pierwszej wojny światowej prowadziły ochronkę i szpitalik, po wojnie w sąsiednim budynku założyły sierociniec. W 1928 roku otworzyły przedszkole, do którego uczęszczał mały Karol Wojtyła. W 1961 roku ówczesne komunistyczne władze przejęły budynek zakonu. Zwrócono go nazaretankom na początku lat 90. XX wieku. W 1994 roku powstała w nim środowiskowa świetlica dla dzieci, którą siostry prowadzą do dziś, poza tym dom pomocy społecznej dla dziewcząt i kobiet niepełnosprawnych intelektualnie. Pracują też jako katechetki i zakrystianki oraz w Muzeum Domu Rodzinnego Jana Pawła II.

To piętrowy budynek z początku XX wieku, z drugim piętrem nadbudowanym w latach 1938–1939. Jego elewację wykonaną częściowo z glazurowanej cegły zdobi neoromański fryz i gzyms.

Jan Paweł II w czasie pobytu w rodzinnym mieście, 7 czerwca 1979 roku takimi słowami powitał siostry Nazaretanki: „Bardzo serdecznie pozdrawiam wszystkie siostry zakonne, które tu widzę. Za moich czasów były tylko nazaretanki, nawet tam zachodziłem w takim wieku, kiedy się jeszcze o człowieku mówi maluch.”