Historia parafii sięga 1262 roku, gdy książę Bolesław Wstydliwy przekazał tereny nad rzeką Stradomką komesowi Dzierżykrajowi i jego bratu kanonikowi krakowskiemu Wyszowi. To oni ufundowali drewniany kościół i klasztor kanoników regularnych, który po raz pierwszy został wspomniany przez Jana Długosza w latach 1470–1480. Kamienną świątynię wzniesiono pod koniec XV wieku, w 1533 roku dobudowano zakrystię. W 1657 roku kościół splądrowali i spalili Kozacy z wojskami księcia siedmiogrodzkiego Jerzego II Rakoczego. Po odbudowie w 1666 roku konsekrował go sufragan krakowski Mikołaj Oborski. W takim kształcie kościół przetrwał do rozbudowy na początku XX wieku. Trzonem dzisiejszej świątyni jest gotycki, kamienny kościół z XV wieku, składający się z węższego, prostokątnego prezbiterium i szerszej, prostokątnej nawy z kaplicą. Murowaną zakrystię dobudowano w 1533 roku. Zbudowane w XX wieku elementy nie nawiązują do konkretnego stylu lub są neogotyckie. W latach 1905–1907 według projekt Jana Sas-Zubrzyckiego, w miejsce kamiennej kaplicy dobudowano zamkniętą trójbocznie nawę boczną z małą kaplicą, oraz kruchtę z babińcem. W czasie rozbudowy w latach 1953–1956 według projektu Stefana Świszczowskiego, dobudowano kaplicę i w miejscu babińca przedłużono nawę na planie kwadratu i przykryto ją kopułą. W latach 1995–2002 wzniesiono dwie wieże projektu Juliana Klimka i zbudowano dach. Kościół ma ściany kamienne i ceglane otynkowane oraz dwuspadowe dachy pokryte dachówką i blachą. Prezbiterium i nawę główną kryją stropy zwierciadlane, nawę boczną z kaplicą sklepienia krzyżowe. Do zakrystii prowadzi renesansowy portal z 1533 roku, duże okna wieńczą ostre łuki. Uwagę zwracają: późnogotycka chrzcielnica kielichowa z 1497 roku z piaskowca istebniańskiego zdobiona herbami, oraz barokowe ołtarze, główny z końca XVII wieku i boczne z XVIII wieku. Polichromie i witraże są projektu Jerzego Lubańskiego.