Historyczne źródła wskazują, że zamek powstał w drugiej połowie XIV wieku. W XVI wieku najsłynniejszy z rodu Kmitów - Piotr, marszałek wielki koronny na dworze Zygmunta Starego, nadał mu cechy stylu renesansowego. Kolejna przebudowa zamku nastąpiła w latach 1615-1621 za czasów Stanisława Lubomirskiego, według planów Macieja Trapoli. Stanisław Lubomirski był również fundatorem obronnego klasztoru karmelitów bosych wzniesionego na południe od zamku, na terenie ogrodu zamkowego oraz założycielem miasta Nowy Wiśnicz w 1616 roku. Około 1700 roku miała miejsce dalsza rozbudowa zamku. Warownia to czteroskrzydłowa budowla z dziedzińcem i czterema wieżami, którą w pierwszej połowie XVII wieku otoczono dodatkowo fortyfikacjami bastionowymi oraz dobudowano barokową bramę wjazdową. Wiśnicz należał do rodu Lubomirskich do połowy XVIII wieku. Sam zamek ponownie wrócił do rodzin z rodu Lubomirskich po około 150 latach, w 1901 roku. Niestety był on w stanie ruiny spowodowanej dużym pożarem z 1831 roku. Prace remontowe rozpoczęte w 1928 roku, zostały przerwane przez wybuch II wojny światowej. Od 1949 roku kontynuowano remont, ale już bez udziału Lubomirskich, ponieważ zamek zabrała właścicielom władza komunistyczna. Obecnie warownia jest w bardzo dobrym stanie. W zamkowych wnętrzach w Nowym Wiśniczu powstało muzeum, które prezentuje wystawę poświęconą historii twierdzy i jej odbudowy. W jego wnętrzu wystawione są fotografie obrazujące wygląd zamku sprzed lat, oprócz tego w jego salach znajdują się XIX- i XX-wieczne meble, makiety różnych zamków oraz prace plastyczne uczniów nowowiśnickiego Liceum Sztuk Plastycznych. Do zwiedzania udostępniona jest również ogromna sala balowa, sala plafonowa z pozłacanym sufitem, sala akustyczna wykorzystywana kiedyś jako miejsce spowiedzi, kaplica zamkowa oraz krypta z ekspozycją sześciu sarkofagów, w tym Stanisława Lubomirskiego.