Kościół w latach 1325–1327 wzniesiono na miejscu drewnianej świątyni z przełomu XII i XIII wieku, spalonej przez Tatarów w 1241 roku. Gotycki, murowany kościół około 1417 roku zbudował książę oświęcimski Kazimierz. Świątynia płonęła w pożarach miasta w latach 1470 i 1503. Odbudowano ją w XVI wieku, a powiększono w 1681 roku. Po kolejnym pożarze kościół przebudowano w XIX wieku i w takim kształcie zachował się do dziś. Gotycki kościół przebudowano w latach 1520–1530 na renesansowy, a w latach 1863–1877 prowadzono prace budowlane, które przywracały gotycki charakter świątyni. Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest murowany i otynkowany. Przy prostokątnie zamkniętym, oszkarpowanym prezbiterium, znajduje się zakrystia i kaplica. Nawę główną od bocznych oddzielają arkady. Blaszany, dwuspadowy dach wieńczy ażurowana, wieloboczna wieżyczka-sygnaturka z ostrosłupowym hełmem. Renesansową murowano-drewnianą wieżę przebudowano na murowaną neogotycką. Fasadę zdobią okna, wnęki, fryzy, gzymsy i trójkątne szczyciki. W narożniku znajduje się baszta z wyjściem na ganek. Nawę i prezbiterium kryją sklepienia kolebkowe z lunetami. Zachowały się dwa gotycko-renesansowe portale z 1529 roku. Późnobarokowy ołtarz główny z figurami świętych Piotra i Pawła z XVIII wieku, przebudowano w XIX wieku. Uwagę zwracają: dwa barokowe krucyfiksy z XVII i XVIII wieku, marmurowa, barokowa chrzcielnica z metalową pokrywą z 1613 roku, epitafia na ścianach, najstarsze wczesnobarokowe z marmuru z 1681 roku, pozostałe klasycystyczne z XIX wieku. Warto zwrócić uwagę na neobarokowe ołtarze boczne z XIX wieku i barokowy obraz świętych Jacka i Dominika z XVII wieku, pędzla Tomasza Dolabelli. Polichromię na przełomie XIX i XX wieku wykonał Ludwik Stankiewicz.