Najstarsze źródła historyczne wspominają wieś Racławice i parafię już w 1325 roku, ale nie wiadomo kto był fundatorem pierwszego kościoła i co się z nim stało. Nie znany jest również fundator obecnej świątyni, zbudowanej w 1511 roku.

To kościół drewniany konstrukcji zrębowej na kamiennej podmurówce, oszalowany pionowymi deskami, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium z zakrystią i szerszą nawą poprzedzoną niską wieżą, dobudowaną na przełomie XVII i XVIII wieku. Wieża ma lekko pochyłe ściany konstrukcji słupowo-ramowej i gontowy dach trójspadowy. Kruchtę (babiniec) z szerokim okapem dostawiono w połowie XIX wieku. Nawę i prezbiterium kryje wspólny, wysoki, wielopołaciowy dach gontowy, zwieńczony wieżyczką z barokowym, blaszanym hełmem z latarnią. Otaczające kościół soboty zlikwidowano podczas remontu w XIX wieku. Kolejne remonty miały miejsce w latach 50 i 60 XX wieku oraz w 2000 roku.

Wnętrze kryje strop płaski z zaskrzynieniami i zdobi polichromia z początku XVII wieku. Malowidła przedstawiają sceny maryjne i pasyjne oraz postacie świętych. Ich kompozycja nawiązuje do średniowiecznej dekoracji zwanej Biblią dla ubogich. Najcenniejsze elementy to: gotycka figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XV wieku, krucyfiks na belce tęczowej, skrzydła tryptyku Świętych Dziewic i Zwiastowania z 1472 roku, gotycko-renesansowy tryptyk Świętej Rodziny z 1520 roku, elementy poliptyku z XVI wieku oraz późnogotyckie rzeźby Matki Boskiej i świętego Jana z 1511 roku. W późnobarokowym ołtarzu głównym z XVIII wieku znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Trzy ołtarze boczne powstały w latach 1700–1703. Ołtarz Ukrzyżowania ufundowano dla Bractwa Ubogich Chrystusa Pana powstałego w parafii w 1609 roku, którego członkowie zajmowali się chorymi przebywającymi w przytułku. Ambona, chór muzyczny, marmurowa chrzcielnica i płyta nagrobna rycerza herbu Rawicz są późnorenesansowe z XVII wieku. Gotyckie detale ciesielskie z czasu budowy to: ostrołukowa arkada tęczowa, kroksztyny wspierające okap dachu, profilowane portale i obramienia okienne o nadprożach wyciętych w ośli grzbiet oraz drzwi do zakrystii okute kratą.

Przy kościele stoi metalowa dzwonnica z 1966 roku, później obita deskami. Wiszą na niej trzy dzwony, z najstarszym z 1632 roku. Cmentarz przykościelny, otoczony płotem z bali, działał do 1841 roku, zmarłych grzebano również wewnątrz kościoła. Obok świątyni znajduje się plebania z 1920 roku.

Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.