Parafia, we wsi noszącej wtedy nazwę Stara Przydonica, powstała w latach 1358–1373 z fundacji Drużynitów. W 1390 roku uposażyli ją członkowie rodziny de Słupcza. Gotycki kościół zbudowano na początku XVI wieku, konsekrowano około 1540 roku, później kilkakrotnie przebudowywano i odnawiano.

Kościół jest orientowany, drewniany konstrukcji zrębowej, na zewnątrz oszalowany deskami o ścianach w połowie wysokości przedzielonych okapem. Blaszany, jednokalenicowy, stromy dach dwuspadowy wieńczy sygnaturka. Do budowli, na którą składa się z trójbocznie zamknięte prezbiterium i szersza nawy, dostawiona jest zakrystia. Od frontu w XVIII wieku dobudowano barokową, słupowo-ramową wieżę o pochyłych ścianach, podzieloną gzymsami na kondygnacje, z pozorną izbicą krytą barokowym, baniastym hełmem z latarnią.

Wnętrze kryje strop płaski, kasetonowy, w nawie z zaskrzynieniami. Nad wejściem znajduje się wsparty na słupach chór muzyczny o prostym parapecie. Okna z łukiem w formie oślego grzbietu mają późnogotyckie obramienia. Dwa portale wejściowe wieńczą obramienia uszate z XVII wieku. Pierwotnie kościół zdobiła gotycka polichromia patronowa wykonana przez wędrownych malarzy za pomocą szablonów. Pozostałości tych malowideł z początku XVI wieku zachowały się na deskach parapetu chóru, które pierwotnie zdobiły strop. W 1959 roku odkryto renesansową polichromię figuralną z 1542 roku. W nawie na stropie są też pozostałości kasetonów, które wypełniały rozety. Najlepiej widoczne malowidła są w prezbiterium: sceny z życia świętego Stanisława Biskupa, święty Krzysztof i scena Sądu Ostatecznego. Główny ołtarz manierystyczny z XVI wieku to tryptyk z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem z XIX wieku oraz renesansowymi obrazami na skrzydłach. Dwa barokowe ołtarze boczne pochodzą z XVII wieku. W jednym z nich znajduje się kamienna, renesansowa płyta nagrobna Janiny Posadowskiej z 1578 roku. W nawie umieszczono kopię obrazu Matki Bożej Podolskiej, przeniesionego do Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie. Uwagę zwraca: barokowa ambona XVII wieku, gotycka kamienna chrzcielnica z XVI wieku z drewnianą pokrywą z 1861 roku, dwie kamienne kropielnice z XVII wieku, barokowe obrazy i krucyfiksy z XVII i XVIII wieku, belka tęczowa wygięta w ośli grzbiet z gotyckim krucyfiksem i rzeźbami z XVI wieku oraz ludowy Chrystus Frasobliwy z przełomu XIX i XX wieku.

W 1955 roku postawiono wolnostojącą, kamienną dzwonnicę o trzech filarach z zawieszonymi dzwonami, nakrytą gontowym daszkiem dwuspadowym oraz mur otaczający kościół. We wnęce w murze umieszczono kamienny pomnik nagrobny nieznanego duchownego z XVIII wieku, a powyżej barokowy posąg świętego Jana Nepomucena z XVIII wieku.