Parafia istniała już w XIV wieku. Kościół Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej wzniesiony z fundacji chłopów z Przedmieścia Większego, konsekrowano w 1462 roku. Po pożarze w XVII wieku świątynię odbudowano przed 1640 rokiem staraniem księdza Andrzeja Tarły, ale był to już kościół znacznie mniejszy.

W 1653 roku na dachu stanęła barokowa sygnaturka. W 1853 roku przeprowadzono gruntowny remont bardzo zniszczonego kościoła, zalewanego przez deszcz i podmywanego przez potok Wątok. Zabezpieczono osuwające się brzegi potoku, kościół przesunięto na nowe podmurowanie dalej od wody, założono nowy dach i wymieniono ściany. W latach 1875–1876 założono nowy dach, podbito blachą sygnaturkę, wykonano nowe ławki i podłogę, plac kościelny otoczono drewnianym parkanem. W 1892 roku kościół odmalowano. W 1910 roku dobudowano wieżę konstrukcji słupowej z latarnią z cebulastym hełmem, przebudowaną w 1965 roku. W latach 1934–1935 z zewnątrz pomalowano ściany i blaszane wieżyczki. W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległy cenne witraże z XVII wieku, uszkodzono wieżę, polichromię z XVII wieku i ogrodzenie. W latach 1948–1965 naprawiono dach, wymieniono gonty i uzupełniono deskowanie wieży, pomalowano ściany, wykonano nowe ogrodzenie, konserwowano polichromie, odnowiono strop z malowanymi kasetonami i ściany, wykonano mur chroniący kościół przed podmyciem, postawiono nową dzwonnicę. W 2009 roku wymieniono gont i deskowanie ścian.

Kościół jest orientowanym, konstrukcji zrębowej, oszalowany, jednonawowy z zamkniętym trójbocznie prezbiterium węższym od prostokątnej nawy z kruchtą. Nawę, prezbiterium i zakrystię kryje stromy dwuspadowy dach gontowy z barokową wieżyczką z sygnaturką. Masywna, kwadratowa wieża konstrukcji słupowej z przedsionkiem, ma nadwieszoną izbicę z neobarokowym cebulastym hełmem z latarnią. Portale są ostrołukowe, a drzwi południowe zdobią okucia z XV wieku. Kościół otacza kamienne ogrodzenie kryte gontem.

Wnętrze z płaskim stropem wspartym na profilowanych filarach, zdobią polichromie figuralne i ornamentalne. Na stropie z 1930 roku, dzieła Tadeusza Terleckiego, w prezbiterium późnorenesansowe fragmenty z XVI–XVII wieku. W rokokowym ołtarzu głównym z XVII wieku znajduje się cudowny wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem, zwanej Szkaplerzną, namalowany na desce w XVI wieku i zakryty sukienkami z XX wieku. W trakcie prac konserwatorskich 1963 roku odkryto, że obraz był wielokrotnie przemalowywany, a pierwotny, wczesnorenesansowy wizerunek jest też w typie hodegetrii, ale ciekawszy niż obecna wersja, którą jednak zdecydowano się zostawić. Dwa boczne ołtarze to kopie gotyckich tryptyków z XVI wieku znajdujących się w Muzeum Diecezjalnym, na belce tęczowej widać krucyfiks i figury świętych z XVII–XVIII wieku. Jest też barokowa ambona z XVIII wieku, późnorenesansowy chór muzyczny z płaskorzeźbionym parapetem i herbami z XVII wieku, organy z 1877 roku, dwa drewniane relikwiarze z XVIII wieku i barokowy krzyż z XVIII wieku.