Wieś wzięła swoją nazwę od Jana Birkowskiego herbu Topór, właściciela wsi w latach 40. XV wieku. Po raz pierwszy wzmiankowano ją w 1374 roku., a parafię erygowano w XIV wieku. W XV wieku postawiono pierwszy kościół, po którego spaleniu lub rozebraniu w 1452 roku wzniesiono nową świątynię, która spłonęła w 1623 roku. Na jej miejscu w 1633 rok zbudowano dzisiejszy kościół, który w 1664 roku erygował sufragan krakowski biskup Mikołaj Oborski. Świątynię kilkakrotnie remontowano, a w 1938 roku powiększono. Połączono nawę z kruchtą znajdującą się pod dzwonnicą i przeniesiono chór muzyczny na jej przednią ścianę. W latach 1978–1979 zbudowano nową plebanię oraz uporządkowano i ogrodzono cmentarz parafialny.

To drewniany, jednonawowy kościół konstrukcji zrębowej, o ścianach oszalowanych pionowymi deskami. Składa się z prostokątnej nawy z niewielką kruchtą oraz węższego, trójbocznie zamkniętego prezbiterium z zakrystią i przedsionkiem. We wnęce na fasadzie kruchty umieszczono rzeźbą Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Kościół kryją dachy gontowe, nawę i kruchtę dwuspadowe, prezbiterium trójpołaciowy, a zakrystię pulpitowy. Nad nawą wznosi się wieżyczka na sygnaturkę z XVIII wieku. Dwukondygnacyjną, barokową wieżę-dzwonnicę konstrukcji słupowej, dobudowano w XVIII wieku na planie kwadratu. Nad jej pierwszą kondygnacją widać dach okapowy, nad drugą czterospadowy zwieńczony kulą z krzyżem. O gotyckich korzeniach kościoła przypomina poligonalne zakończenie prezbiterium, stromy dach i strzeliste wieże.

Wnętrze kryją stropy płaskie podkreślone profilowanym gzymsem. Na łuku tęczowym, o wykroju prostokątnym z filarkami, umieszczono barokowy krucyfiks z XVII wieku. Chór muzyczny wspierają dwa żłobkowane, faliste słupy. Rokokowy wystrój i wyposażenie pochodzą z końca XVIII wieku, w tym ambona i chrzcielnica. Ściany i strop zdobi geometryczna polichromia z 1938 roku. W rokokowym ołtarzu głównym z 1779 roku znajduje się obraz Wniebowzięcie Najświętszej Panny Marii w srebrnej sukience. Są też dwa rokokowe ołtarze boczne, gotycki posąg Chrystusa z XV wieku i późnobarokowy z XVIII wieku oraz rokokowa monstrancja z 1780 roku.

Plac przykościelny otacza drewniany płotem. W narożu stoi drewniana dzwonnica z 1938 roku, konstrukcji szkieletowej, oszalowana pionowymi deskami.