Objawienia Maryjne jakie w okresie międzywojennym miały miejsce na Górze Jawor sprawiły, że przez wyznawców prawosławia uważana jest za świętą. Po raz pierwszy mieszkanka Wysowej doznała ich 21 września 1925 roku. Wieści o powtarzających się objawieniach na polanie szybko rozeszły się po całej okolicy i przyciągały rzesze pielgrzymów. W związku z tym biskup greckokatolicki z Przemyśla, mimo początkowych oporów, polecił w miejscu objawień wybudować kaplicę cerkiewną.

Świątynię wzniesiono w 1929 roku na północnym stoku Góry Jawor. Projekt wykonał Batiuk, nauczyciel z Wysowej, a cerkiew zbudował cieśla Józef Ferenc z Huty Wysowskiej.

Po wojnie, po wysiedleniu ludności łemkowskiej w ramach Akcji Wisła w 1947 roku, opustoszałą świątynię przejęły Wojska Ochrony Pogranicza. Urządzono w niej strażnicę, a wyposażenie zniszczono, zachowała się tylko jedna ikona Matki Bożej. Łemkowie powracający od 1956 roku, odzyskali świątynię w 1969 roku, odremontowali ją, wyposażyli. Nabożeństwa celebrowane są przy ołtarzu polowym.

Świątynia i cudowne źródełko są celem pielgrzymek z Polski i Słowacji. Przy sanktuarium oficjalne uroczystości odbywają się kilka razy w roku. Główna celebrowana jest 12 lipca. To pielgrzymka z Wysowej, w której wierni niosą krzyże, które wkopują na polanie przy cerkwi.

To drewniana cerkiew konstrukcji zrębowej na kamiennej podmurówce, salowa, zamknięta trójbocznie. Od frontu ma dwukondygnacyjny, przeszklony przedsionek. Z boku nawy znajduje się zakrystia z oddzielnym wejściem. Dachy pierwotnie gontowe kryte są blachą. Nad przedsionkiem i nawą górują dwie wieżyczki zwieńczone daszkami namiotowymi z ośmioramiennymi krzyżami. Wnętrze zdobi polichromia z 1969 roku i w większości współczesne ikony.

Zabytek znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej w Małopolsce.