Kościół wzniesiono w XVII wieku, na miejscu wcześniejszego z 1209 roku, do dziś zachował się w niemal niezmienionej formie. W latach 1892–1893 został gruntownie wyremontowany i oszalowany. W latach 2014–2015 remontowano elewację i dach oraz żelazno-kamienne ogrodzenie. Wybudowano też drogę procesyjną. Za kościołem znajdował się szpital dla ubogich wzmiankowany w 1460 roku, działający od XIV wieku, zlikwidowany i rozebrany w czasie drugiej wojny światowej.

Kościół to budowla drewniana, konstrukcji zrębowej o ścianach oszalowanych pionowymi deskami, z prostokątną nawą z przedsionkiem, nad którym zbudowano chór muzyczny, oraz zamkniętym trójbocznie prezbiterium z zakrystią. Świątynię kryje dwuspadowy, jednokalenicowy dach gontowy z wieżyczką na sygnaturkę z latarnią. Wewnątrz trzy neorenesansowe ołtarze z końca XIX wieku, zostały zbudowane przez Walentego Lisieńskiego z Brzeska. W ołtarzu głównym z 1603 roku znajdują się kopie renesansowych obrazów z tryptyku namalowanego przez Stanisława Tarczowskiego około 1560 roku. W ołtarzu bocznym z relikwiami świętej Kingi znajduje się jej wizerunek, dzieło Floriana Cynka, ucznia Jana Matejki. Dzwon w 1655 roku odlał ludwisarz Baltazar Heroldt z Bratysławy.

Przy kościele stoi kamienna figura Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej z 1889 roku, dzieło rzeźbiarza Adeoatusa Martyńskiego z Borzęcina.

Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.