Murowaną, gotycką świątynię wzniesiono przed 1399 rokiem. Pod koniec XVI wieku kalwini zamienili ją na zbór, a około 1626 roku budynek przejęli katolicy. W czasie potopu szwedzkiego kościół z miastem spaliły wojska księcia Jerzego II Rakoczego. Odbudowano go w 1675 roku. Po raz kolejny płonął w 1799 roku, w czasie odbudowy dodano mu nawy boczne. Kolejny pożar miasta w 1874 roku również nie oszczędził kościoła.

Neorenesansowym kościół wybudowano w latach 1885–1892 według projektu dominikanina z Włoch, Franciszka Pavoniego i Maksymiliana Nitscha. Po zniszczeniach w 1915 roku, w czasie I wojny światowej, odbudowano go w latach 1921–1932. Remontowano również po zniszczeniach z 1944 roku z czasów II wojny światowej i w latach 2000–2003.

To monumentalny ceglano-kamienny gmach z charakterystyczną piaskowcową neorenesansową fasadą w stylu klasycznym, z niszami z posągami czterech ewangelistów (Mateusza z księgą; Marka z lwem; Łukasza z głową wołu; Jana z orłem). Nad wejściem znajduje się relief z płaskorzeźbą, nad nim półokrągłe okno witrażowe. Kościół jest bazylikowy z wieżą od północy, trzynawowy z prezbiterium węższym od korpusu, kryty blachą. Wnętrze przykrywa sklepienie kolebkowe, nawy oddzielają filary. Niewątpliwie ozdobą świątyni są witraże przedstawiające świętych.

Wewnątrz na uwagę zasługuje ołtarz główny, dzieło Leonarda Marconiego, z obrazem Wniebowzięcie Matki Boskiej pędzla Jana Styki. Całość wieńczy płaskorzeźba ze sceną Bożego Narodzenia, po bokach ołtarza stoją posągi świętych Wojciecha i Stanisława. Cenne są ołtarze naw bocznych, a w nich obrazy – święty Józef z Dzieciątkiem autorstwa Piotra Stachiewicza i święta Teresa pędzla Józefa Mehoffera oraz rzeźby – cudowna, łaskami słynąca, barokowa figura Pana Jezusa Ubiczowanego naturalnych rozmiarów (wyrzeźbiona w drewnie przez nieznanego twórcę w XVII wieku, pierwotnie stała w kaplicy Więzienie Chrystusa na przykościelnym cmentarzu) i figura Pana Jezusa z otwartym Sercem..

Od strony wschodniej kościoła urzeka ciekawie zagospodarowana zielenią skarpa.