Pałac w latach 1900–1908 wybudował przemysłowiec naftowy Władysław Długosz, w miejscu drewnianego dworu z murowanym skrzydłem. Po śmierci Władysława Długosza, w 1937 roku majątek przejął jego syn Tadeusz, w 1945 roku Długoszów wywłaszczono. W budynku miały siedzibę: Urząd Ziemski, Samopomoc Chłopska, PGR, stadnina koni, ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy i sanatorium. Obecnie pałac jest własnością prywatną – oferuje pokoje hotelowe i restaurację oraz organizację imprez okolicznościowych. Można go również zwiedzać.
Pałac spłonął dwukrotnie (1916, 1923 rok), po ostatnim pożarze odbudowano go w niezmienionym kształcie – murowany z cegły i kamienia, w stylu wiedeńskiej secesji z elementami neobaroku, usytuowany na skarpie doliny Sękówki, wybudowany według projektu Ferdynanda Fellnera z wiedeńskiego atelier architektonicznego Fellner i Helmer (autorzy projektów przebudowy teatru zamkowego w Łańcucie i pałacu Goetzów w Okocimiu) lub lwowskiego architekta Władysława Halickiego. Ma ciekawą bryłę z bogactwem form architektonicznych, owalnymi lukarnami i mansardowymi dachami. Bogaty wystrój bladoróżowej elewacji z wysokimi sięgającymi niemal posadzek oknami, zdobią balkony na słupach o secesyjnych motywach, balustrady i gzymsy z kamiennymi wazami. We wnętrzu są przestronne jasne pokoje, sala balowa, piece kaflowe i kominki oraz półkolisty, dwukondygnacyjny hall z antresolą o ozdobnej, drewnianej balustradzie.
W przypałacowym parku projektu Arnolda Röhringa wiekowym dębom, smukłym świerkom i dostojnym platanom towarzyszy kilkadziesiąt kamiennych rzeźb ogrodowych, dzieła znanego lwowskiego rzeźbiarza Piotra Wojtowicza – mitologiczne postaci Neptuna w rydwanie, nimf, maszkarona oraz piękne wazony. Uroku dodaje staw z mostkiem, strumyk, fontanna, okazały podjazd i pergola z rzędem kolumn z pnącą roślinnością. Dekoracje mają cechy barokowe. Na krawędzi urwiska z murem oporowym usytuowano trzypoziomowy taras z pięknym widokiem.
Gorlice, Miasto Światła rozsławiły złoża ropy naftowej i pierwsza na świecie uliczna lampa naftowa, która zapłonęła tutaj w 1854 roku – przemysł naftowy na przemysłową skalę rozwinął w Gorlicach wynalazca lampy naftowej Ignacy Łukasiewicz, ceniony międzynarodowy autorytet w dziedzinie petrochemii.
Ziemia Gorlicka, położona w Beskidzie Niskim, krainie łagodności nazwanej przez National Geographic „Mona Lisą polskich gór”. Beskid Niski jest tajemniczy, zaskakujący i wyjątkowy… niewysoko się pnie, za to jest najdłuższym i najbezludniejszym pasmem beskidzkim; mieni się paletą barw i kolorów od soczystej zieleni, pistacji, szmaragdu latem po pomarańcz, amarant i bordobrąz jesienią; lasy obrastające grzbiety i doliny, rozstaje, bukowiny sprawiają, że połaciami pozostaje potężny i dziki niczym dawna Karpacka Puszcza. A była kiedyś Puszcza Karpacka edenem zbójców łupiących towary na traktach węgierskich wiodących dolinami rzek. Dzisiaj to pejzaż krainy konia huculskiego, pochowanych w portykach lipowych cudem ocalałych cerkiewek, mnogość dzikiego i często rzadkiego zwierza… Brzmi niczym mityczna kraina leżąca hen za siedmioma morzami, górami… To również ziemia wielkiej historii i wielkich wojen, skażona zbrodnią nienawiści i zapomnienia dziś opustoszałych, niegdyś tętniącym życiem łemkowskich wsi… Idealne miejsce do niespiesznej wędrówki, smakowania każdej chwili, przyglądania się dzikiej przyrodzie, która szybko zajęła miejsce po wcześniejszych lokatorach… Z pewnością zachwyci i oczaruje, ukoi emocje, wyciszy rozum.