Świątynię wzniesioną w latach 1906–1909 w stylu neogotyckim, zaprojektował architekt Jan Sas-Zubrzycki, a budowniczym był Kazimierz Kotłowski. To kościół w stylu późnego historyzmy, mocno różni się surowością detalu architektonicznego od innych projektów Jana Sas-Zubrzyckiego. To neogotycka świątynia murowana z cegły z kamiennymi elementami, jednonawowa z transeptem i zamkniętym trójbocznie prezbiterium z dwoma przybudówkami zakrystyjnymi, wzniesiona na planie krzyża łacińskiego z wieżą od frontu. Ściany opinają uskokowe przypory, między którymi umieszczono ostrołukowe okna. Wysoką, kwadratową wieżę o ściętych narożach, kryje ostrosłupowy hełm. Nad dwuspadowym dachem, na skrzyżowaniu nawy i transeptu, góruje neogotycka wieżyczka na sygnaturkę. Ramiona transeptu zamykają proste ściany z parami bliźniaczych okien, zwieńczone trójkątnymi szczytami z blendami. Wnętrze zdobi polichromia z 1937 roku. Ciekawy jest witraż z 1909 roku, wykonany w Krakowskim Zakładzie Witrażów S.G. Żeleński, przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Wyposażenie jest neogotyckie z lat 1909–1911, dzieło snycerza Antoniego Wróbla, w tym: trzy ołtarze, ambona i ławy. Poza tym jest tu kamienna, neogotycka chrzcielnica z początku XX wieku, organy z 1909 roku wykonane przez organmistrza Tomasza Falla oraz trzy dzwony odlane w 1958 roku w Odlewni Dzwonów Felczyńskich w Przemyślu.