Prawa miejskie rozwijającej się miejscowości nadał w 1360 roku król Kazimierz Wielki. Mieszkańcy zaopatrywali królewski dwór i zamek w Niepołomicach w artykuły spożywcze. Był to duży ośrodek handlu i rzemiosła, a poza tym znaczący wiślany port, z którego bocheńską sól spławiano Wisłą do Gdańska. Miasto na początku XX wieku utraciło prawa miejskie, odzyskało je w 1910 roku, by utracić ponownie w 1934 roku.

Ciekawa zabudowa to głównie dobrze zachowane, choć już nieliczne drewniane, zrębowe, parterowe domy, kryte dachami dwuspadowymi i czterospadowymi, z dwiema lub trzeba izbami. Ciekawy zespół tworzą zachowane do dziś stodoły, wchodzące w skład zagród, stojące w regularnych odstępach wzdłuż zewnętrznych dróg gospodarczych. Mają one konstrukcję szkieletową, ściany plecione z wikliny i czterospadowe dachy kryte słomianą strzechą. W tutejszym barokowo-klasycystycznym kościele z pierwszej połowy XIX wieku zachowało się oryginalne wyposażenie.

Drewniana zabudowa w Uściu Solnym znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.