Kościół konsekrowano w 1902 roku. W 1925 roku w Krynicy erygowano parafię. Rozwój uzdrowiska, wzrost liczby wiernych, mieszkańców miasta i turystów, pociągnął za sobą konieczność rozbudowy świątyni, przeprowadzonej w latach 1932–1935, według projektu architekta Franciszka Mączyńskiego. Pierwotnie neorenesansowy budynek dziś nie ma cech stylowych. To świątynia z cegły, kamienia i żelbetu, otynkowana, składająca się z trzech naw i transeptu czyli nawy poprzecznej, pozostałej ze starego kościoła, oraz węższego prezbiterium z dobudówkami zakrystii i położoną ukośnie, smukłą wieżę na planie kwadratu. Nad skrzyżowaniem naw widać kopułę. Klasycyzującą fasadę frontową wieńczy trójkątny szczyt.

We wnętrzu świątyni ustawiono ołtarz główny, w którym widnieje figura Matki Bożej Wniebowziętej wykonana w 1966 roku przez zakopiańskiego artystę Henryka Burzca, otoczona mozaiką. W prezbiterium dawnego kościoła, a obecnie na wprost wejścia bocznego znajduje się mała kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jej główne miejsce zajmuje drewniana rzeźba Zbawiciela oraz znajdująca się obok kamienno-metalowa chrzcielnica z 1960 roku. Wieńczy ją fresk, na którym przedstawiono Chrzest Jezusa w Jordanie. W kaplicy umieszczono rzeźbę świętego Józefa Robotnika z małym Jezusem. We wnętrzu są też: ołtarze boczne, witraże, konfesjonały z lat 1936 i 1960, ławy i marmurowa ambona oraz organy z 1972 roku i dzwony odlane w 1953 roku.