Świątynię w latach 1613–1614 ufundował Piotr Komorowski, właściciel zamku w Suchej Beskidzkiej. W latach 1614–1624 opiekowali się nią ojcowie bernardyni z Kalwarii Zebrzydowskiej, w 1624 roku Piotr Komorowski dobudował późnorenesansowy klasztor połączony z kościołem arkadowym korytarzem. Klasztor i parafię przejęli sprowadzeni z Krakowa księża kanonicy regularni od Bożego Ciała. W 1782 roku władze austriackie dokonały kasaty zakonu i zakonnicy opuścili suską parafię. Gdy stary kościół stał się zbyt mały dla rosnącej liczby parafian, w latach 1895–1907 z fundacji hrabiów Branickich i suskich kolejarzy, zbudowano nowy, neogotycko-neoromański kościół projektu Teodora Talowskiego, konsekrowany w 1956 roku. W czasie II wojny światowej stary kościół obrabowano, wywieziono dzwony, zniszczono też witraże, dach i okna.

To kamienna, późnogotycka świątynia, oszkarpowana, jednonawowa z niewielkim prezbiterium zamkniętym prostą ścianą, boczną kaplicą Matki Bożej Bolesnej z połowy XVII wieku oraz licznymi późnorenesansowymi elementami architektoniczno-zdobniczymi. To kościół bezwieżowy z małą, krytą blachą barokową sygnaturką. Na przyporze od zachodu umieszczono kartusz herbowy fundatora Piotra Komorowskiego z renesansowym ornamentem. Kościół, głównie dach i boczne ołtarze, wielokrotnie przebudowywano. We wnętrzu na sklepieniu prezbiterium zachowało się barokowe malowidło ze sceną Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa Komorowskich, w której spoczywają: Piotr Komorowski z drugą żoną Marianną z Bnińskich i bratem Mikołajem Komorowskim. Rokokowy chór muzyczny podtrzymują cztery jońskie kolumny. Rokokowe są też ołtarze, główny i pięć bocznych. Na ścianach widać liczne epitafia.

Arkadowe przejście łączy kościół z późnorenesansowym klasztorem, w którym dziś mieści się plebania. Na jego fasadzie zachowały się dwie unikatowe, renesansowe, majolikowe tafle ze sceną Ukrzyżowania i herbem fundatora. Dawniej świątynię poprzedzał szeroki, otoczony murem dziedziniec, częściowo zajęty przez cmentarz czynny do 1836 roku. Z siedmiu kaplic stojących na dziedzińcu zachowały się trzy, w tym jedna w 1818 roku przebudowana na dzwonnicę i grobowiec Wielkopolskich.