Kościół zbudowano w 1757 roku na miejscu dawnej kaplicy, z fundacji wojewody sandomierskiego Jana Wielopolskiego, którego wiąże się legendę o bogatym kupcu podróżującym szlakiem handlowym z Węgier do Polski, napadniętym przez zbójców. Po tym jak ocalił go ognisty krzyż, który ukazał się zbójcom na niebie, kupiec jako wotum dziękczynne ufundował kościół. W 1928 roku świątynię otoczył opieką Krakowski Klub Automobilowy, od 1965 roku opiekuje się nią Zgromadzenie Księży Marianów.

Kościół podpalony w 1994 roku, uratowała przejeżdżająca Zakopianką specjalistyczna jednostka straży pożarnej z Krakowa. Częściowo zniszczony i wkrótce odbudowany, zachował się w niemal niezmienionej postaci, choć był wielokrotnie odnawiany.

To świątynia konstrukcji zrębowej składająca się z prostokątnej nawy i zamkniętego trójbocznie prezbiterium z dwukondygnacyjną zakrystią z pomieszczeniem mieszkalnym na piętrze. Ściana nawy przylega do skośnej ściany zamknięcia prezbiterium, co zaburzyło regularność trójbocznej apsydy. Przy prezbiterium wbudowano otwartą kaplicę. Na zewnątrz kościół częściowo otaczają niskie soboty, rozmieszczone zgodnie z zadaszeniem świątyni, wsparte na słupach i kryte jednospadowym daszkiem. Kościół kryje gontowy dach z ze smukłą wieżyczką na sygnaturkę przebudowaną w 1901 roku.

Ściany i płaskie stropy z zaskrzynieniami, zdobi pseudobarokowa polichromia figuralno-ornamentalno-architektoniczna z 1901 roku, konserwowana i wzbogacona w 1975 roku przez Józefa Furdynę, zrekonstruowana po pożarze w 1994 roku. Zrekonstruowano też późnobarokowe wyposażenie zniszczone w pożarze, w tym: krucyfiks w półkolistej tęczy, późnobarokowe ołtarze, główny i dwa boczne, wczesnobarokowe retabulum ołtarzowe z manierystyczną snycerką z XVII wieku oraz z XVIII wieku ambona, chór muzyczny i ławy.

W kaplicy otwartej na zewnątrz znajdują się barokowo-ludowe rzeźby grupy Ukrzyżowania.

Zabytek znajduje się na Szlak Architektury Drewnianej