Początki sanktuarium wiążą się z historią Jana Matrasa z Laskowej, żołnierza armii austriackiej rannego w 1793 roku w bitwie pod Rastatt. W podzięce za cudowne ocalenie postanowił on w 1822 roku zbudować kapliczkę ku czci Maryi, kamienną, krytą gontem i zwieńczoną wieżyczką. Miejsce to szybko stało się celem pielgrzymek. Kapliczkę rozbudowano o drewnianą nawę, podwyższono ściany, dach pokryto blachą i postawiono na nim drugą wieżyczkę. Ozdobiono także wnętrze i umieszczono w nim obraz Matki Bożej Pocieszenia, namalowany przez nieznanego artystę z Gorlic. W 1909 roku obok stanęła kamienna dzwonnica. Wokół kapliczki toczyło się życie religijne wioski i rodził się kult cudownego wizerunku.

Nowoczesny, murowany kościół Matki Bożej Pocieszenia wzniesiono na szczycie wzgórza w latach 1973–1980. Jego dwie strzeliste nawy układają się w kształt litery M, co symbolizuje osobę Maryi. Wnętrze jest jasne i przestronne z witrażowymi oknami. Ołtarz główny projektu profesora Wincentego Kućmy to tryptyk z cudownym obrazem Matki Bożej Pocieszenia z wotami po bokach, przeniesionym z kapliczki w 1983 roku, koronowanym w 1993 roku.

W czasie powodzi w 1997 roku, w ogrodzie przykościelnym powstało osuwisko, w którym na pamiątkę cudu pod Rastatt postawiono Grotę Ocalenia, projektu Wincentego Kućmy. Z czaszy groty, wykonanej z miejscowego piaskowca i granitu strzegomskiego, wyłania się drzewo. Na jego tle ustawiono figurę z brązu Matki Bożej z leżącym żołnierzem. W 2001 roku przywieziono też urnę z ziemią spod Rastatt.

Bardzo charakterystyczna dla świątyni jest zewnętrzna Droga Krzyżowa. Prowadzi ona od kościoła na szczyt pobliskiego wzgórza z Golgotą i pustym grobem, nad którym góruje posąg Chrystusa. W stacjach stoją wykonane z brązu figury projektu Wincentego Kućmy wysokości ponad dwóch metrów.