Parafię męcińską wzmiankowano po raz pierwszy w 1325 roku, wspominał o niej również Jan Długosz. W miejscu dzisiejszego kościoła stała drewniana świątynia fundacji rycerskiej z drugiej połowy XIII wieku. W latach 1565–1605 będąca zborem protestanckim, w 1605 roku zwrócono ją katolikom. Gotycki kościół, zbyt mały i w złym stanie technicznym, rozebrano w 1685 roku i na jego miejscu Stanisław Krzesz wybudował obecną świątynię, konsekrowaną przez sufragana krakowskiego Stanisława Szembeka w 1692 roku.

W 1724 roku poszerzono zakrystię, w której na wtórnie użytych deskach zachowała się starsza polichromia. W 1805 roku dobudowano wieżę i kaplicę. Świątynię wielokrotnie odnawiano i przebudowywano w XVIII i XIX wieku, ostatnio w 2014 roku. To drewniany kościół konstrukcji zrębowej, oszalowany pionowymi deskami, z wydłużoną nawą i węższym, prostokątnym prezbiterium zamkniętym trójboczną absydą, kwadratową zakrystią oraz niewielką kaplicą zamkniętą trójbocznie, połączoną z nawą arkadą. Góruje nad nim kwadratowa, słupowa wieża-dzwonnica, zwężająca się ku górze, z kruchtą w przyziemiu, kryta pulpitowymi daszkami i ośmiobocznym, dwuczłonowym, baniastym hełmem z latarnią. Na ścianie wieży znajduje się zegar, rzadko spotykany w drewnianych budowlach. Gontowy, dwuspadowy dach kościoła w 1909 roku pokryto blachą ze świetlikiem.

Wnętrze kryje strop płaski. Belkę tęczową o nietypowym kształcie trapezu zdobi ornamentyka ze skręconych liści akantu. Portal do zakrystii z XVI wieku ma kształt tak zwanego oślego grzbietu. Polichromie ornamentalno-figuralne z 1888 roku odnowiono w 1982 roku. Późnobarokowe ołtarze pochodzą z XVIII wieku. W ołtarzu głównym z 1697 roku znajduje się obraz Pana Jezusa Cierpiącego z 1698 roku, a na zasuwie Opłakiwanie Chrystusa z 1920 roku. W ołtarzach bocznych umieszczono obrazy Matki Bożej Różańcowej z 1867 roku oraz świętego Antoniego z 1700 roku. Wyposażenie to: rokokowa ambona z 1740 roku, neorenesansowy chór muzyczny z 1895 roku, barokowa, drewniana chrzcielnica kielichowa z 1608 roku, późnobarokowe i rokokowe konfesjonały z 1740 roku, rzeźby z XVII wieku i krucyfiksy z XVIII wieku, w tym rzeźba Jana Nepomucena z XVIII wieku oraz cenne obrazy z XVI–XVIII wieku, wśród nich dwustronny świętej Rodziny i świętego Wojciecha z XVI wieku, oraz gotycki krucyfiks z XV wieku, stacje Drogi Krzyżowej z 1875 roku i kryształowe żyrandole z XVIII wieku.

Świątynię otacza kamienny mur dawnego cmentarza z 1782 roku, wokół rosną stare drzewa.

Zabytek znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej – światowe dziedzictwo w Małopolsce