Kościół zbudowano w latach 1595–1608, do jego budowy prawdopodobnie wykorzystano elementy z poprzedniej świątyni, którą w 1410 roku według tradycji ufundował król Władysław Jagiełło, jako wotum za zwycięstwo pod Grunwaldem. Parafia istniała w nim jeszcze za czasów księdza Jana Długosza, a przed 1513 rokiem została zlikwidowana. Bardziej prawdopodobne jest, że król erygował przy kościele konwent norbertanów, którzy zostali właścicielami wsi Dąbrowa.

To nieduża, orientowana, modrzewiowa świątynia konstrukcji zrębowej na kamiennej podmurówce, jednonawowa z węższym, prostokątnym prezbiterium z małą zakrystią, nawą i węższą kruchtą, oszalowana pionowymi deskami, z dachem siodłowym o różnych kalenicach, krytym miedzianą blachą położoną na goncie. Elementy więźby dachowej pochodzą być może z pierwotnej świątyni, o której w około 1473 roku wspominał Jan Długosz. W latach 1924–1926 kościół przebudowano i dodano kwadratowy przedsionek, nad nim chór z niską, ośmioboczną wieżyczką zwieńczoną kilkupołaciowym hełmem.

We wnętrzu płaskie kasetonowe stropy pokrywa późnorenesansowa polichromia z początku XVII wieku, w kasetonach widać popiersia świętych, rozety i podobiznę króla Jagiełły. W późnorenesansowym ołtarzu głównym z początku XVII wieku, zrekonstruowanym w latach 1917–1927, znajduje się barokowy obraz świętego Rocha z przełomu XVII i XVIII wieku. Cenne są barokowe obrazy Pieta i Adoracja Trójcy Świętej z pierwszej połowy XVII wieku. W prezbiterium wisi duży, rzeźbiony, późnogotycki krucyfiks z około 1600 roku oraz olejny obraz świętego Józefa z Dzieciątkiem, w 1937 roku namalowany przez znanego sądeckiego malarza portrecistę Bolesława Barbackiego. Organy z prospektem barokowym z 1670 roku powiększono w 1968 roku. Chrzcielnicę z 1966 roku, na tysiąclecie chrztu Polski, wykonał rzeźbiarz Mieczysław Bogaczyk.

Obok kościoła jest cmentarz wojenny żołnierzy austriackich z czasów I wojny światowej oraz cmentarz cywilny.