Synagoga Tempel (Synagoga Postępowa) została zbudowana w latach 1860–1862 według projektu Ignacego Ignacego Hercoka, z inicjatywy Stowarzyszenia Izraelitów Postępowych i Towarzystwa Religijno-Cywilizacyjnego. Starania o budowę synagogi trwały dokładnie 17 lat. Do synagogi uczęszczali wyłącznie Żydzi reformowani, którzy skłaniali się ku asymilacji kulturowej i społecznej z narodem polskim. 

W 1868 roku synagoga została rozbudowana przez Teofila Lamyrskiego, a w 1883 roku przez J. Ertla. Generalnej przebudowy, zmiany wystroju elewacji oraz wnętrza dokonał w latach 1893–1894 Beniamin Torbe we współpracy z Fabianem Hochstimem, który pomagał mu w robotach kamieniarskich. Wówczas od zachodu dobudowano przedsionek i nową fasadę, a od wschodu trójboczną apsydę i ganki. Wzniesiona została w stylu mauretańskim. W 1924 roku nastąpiła ostatnia przebudowa synagogi. Do elewacji południowej i północnej dobudowano parterowe nawy boczne, a od wschodu przekształcono ganki ze schodami. Przy okazji pierwszej operacji przekuto otwory w istniejących ścianach, tworząc otwory na wzór arkad. 

Wnętrze monumentalnego gmachu zdobione jest złotem, wzorami renesansowymi i mauretańskimi. Aron ha-kodesz, wykute w białym marmurze i wypełnione szkłem witrażowym, dodaje splendoru jakiego nie spotykamy w ortodoksyjnych synagogach. Odnowiona po wojennych zniszczeniach pełni dziś funkcje kultowe, jednak nabożeństwa odbywają się wyłącznie okazjonalnie. Jest również dostępna dla zwiedzających.