Pierwszy kościół, tyle że pod wezwaniem świętego Andrzeja istniał tu już w XIV wieku. W 1512 roku wybudowano kolejny, drewniany, pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1532 roku ufundowano dzwon. Obecny kościół powstał w 1782 roku. Prezbiterium w wieży, pozostałej po poprzednim, XVI-wiecznym kościele, jest rzadkie i nietypowe. Wieża zwieńczona jest baniastym hełmem z latarnią i cebulką. W przyziemiu wieży umieszczono zakrystię, a do nawy przylegają przedsionki (kruchty), dobudowane w latach trzydziestych XX wieku.

Ściany wewnątrz kościoła pokrywa polichromia z końca XVIII wieku o motywach figuralnych, roślinnych i geometrycznych. Na stropie znajduje się obraz „Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny”, a w nawie – "Przemienienie Pańskie na Górze Tabor". W głównym ołtarzu znajduje się obraz świętego Erazma z XVIII wieku. Szesnastowieczny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, zwany również Matką Boską Barwałdzką, znajdziemy w ołtarzu lewym, a w prawym jest obraz Świętej Trójcy z 1784 roku oraz Serca Jezusowego z 1887 roku. Warto zwrócić uwagę na belkę tęczową z późnogotyckim krucyfiksem. Tabernakulum znajdujące się w ołtarzu głównym, jest barokowe, podobnie jak kamienna chrzcielnica oraz rokokowe organy z 1770 roku. Kamienna kropielnica pochodzi już z 1842 roku.

Teren dawnego cmentarza przykościelnego otoczony jest XIX-wiecznym murem ze stacjami drogi krzyżowej i dwiema bramkami z tego samego okresu. Do budowy muru wykorzystano kamień z rozbiórki ruin zamku barwałdzkiego.