Powstawał wieloetapowo, a nad jego zmianami czuwali polscy i włoscy specjaliści. Miał mieć funkcje reprezentacyjne, ale i praktyczne. Imponować, ale i ułatwiać zamkowe życie. Zamieniać się w amfiteatr, ale też być placem służącym uroczystością dworskim. Gruntowna przebudowa siedziby królewskiej miała miejsce w latach 1501 - 1536, a mecenat nad tym przedsięwzięciem sprawował sam Zygmunt Stary. Prace były kierowane przez dwóch Włochów: Franciszka z Florencji i Bartłomieja Berrecciego, a po ich śmierci przez Benedykta z Sandomierza. Okazały dziedziniec pałacowy z lekkimi krużgankami, wspartymi na smukłych arkadowych kolumnach, stanowi doskonały przykład architektury czasów renesansu. Choć do naszych czasów zachowało się niewiele fragmentów oryginalnych. Krużganki z bardzo ciekawie najwyższym poziomem pełniły zwykle funkcje komunikacyjne, ułatwiały przemieszczanie się między komnatami i poszczególnymi częściami zamku. Wejście na dziedziniec pałacu prowadzi przez budynek bramy, przebudowany w stylu renesansowym. Na jego elewacji widnieje kamienny Orzeł Piastowski z datą 1370, pochodzący z zamku Kazimierza Wielkiego w Łobzowie. W sieni znajdują się tarcze z herbami Polski, Litwy i Sforzów dłuta Berrecciego, wykonane w 1534 roku.