Parafia we wsi powstała z fundacji rycerskiej w drugiej połowie XIV wieku, a pierwszy raz wzmiankowano ją w 1513 roku. Drewniany kościół wzniesiono przed 1525 rokiem. Od 1561 roku znajdował się w rękach protestantów, w drugiej połowie XVI wieku przez 30 lat był w posiadaniu Arian z Lusławic. W 1596 roku powrócił do kościoła katolickiego. W latach 1606–1609 świątynię rozbudowano. Pierwotna wieża-dzwonnica była wolnostojąca, ale po zwiększeniu się liczby wiernych, połączono ją z kościołem przybudówką z desek. Świątynię przebudowano w czasie generalnego remontu w latach 1965–1966, według projektu Zbigniewa Zjawina. Pod starą częścią mocno przechylonego kościoła założono nowe fundamenty, usunięto ścianę szczytową i rozebrano prowizoryczne oszalowanie między wieżą a kościołem, przedłużoną nawę połączono z wieżą i otoczono sobotami, przebudowano zakrystię, usunięto dużą część późnogotyckich detali ciesielskich. Osuszono piwnicę odkrytą pod starą częścią kościoła, a odnalezione w niej ludzkie szczątki, prawdopodobnie księży i kolatorów, w 1981 roku przeniesiono do grobu. W 2008 roku wymieniono oszalowanie.

Kościół składa się z nawy, trójbocznego prezbiterium i wieży. Wnętrze kryją stropy płaskie. Barokowa belka tęczowa pochodzi z XVIII wieku. Ściany zdobią polichromie ornamentalno-figuralne z lat 1969–1970, dzieła Włodzimierza Kunza, z zachowanymi fragmentami z 1899 roku. W późnobarokowym ołtarzu głównym z XVIII wieku znajdują się obrazy z XVII wieku oraz z przełomu XVIII i XIX wieku. Z XVII wieku pochodzą późnobarokowe: dwa ołtarze boczne, ambona, kropielnica oraz ośmioboczna, renesansowo-barokowa kamienna chrzcielnica.

Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.