Właściciel wsi stolnik wieluński Andrzej Sędzimir w latach 1746–1748 wzniósł dworską kaplicę, w której posługę pełnił prywatny kapelan, a później proboszczowie z parafii świętego Stanisława błogosławionego Męczennika w Rabie Wyżnej. Od końca XVIII wieku Sieniawa przeszła w posiadanie Józefa barona Borowskiego. W 1858 roku dzięki Julii z hrabiów Drohojowskich baronowej Borowskiej, żonie właściciela Sieniawy barona Kaliksta Borowskiego, dobudowano zakrystię, a w 1860 roku wykonano polichromie oraz odnowiono i pozłocono ołtarze, położono kamienną podłogę, wstawiono ławki, kościół zyskał też złoty kielich, mszał i ornaty. W latach 1927–1932 oraz w 1959 roku wymieniono dach gontowy na nowy. W 1936 roku dobudowano przedsionek i zlikwidowano bramkę w sobotach, i w takim kształcie kościół zachował się do dziś. Dach kościoła zniszczony w czasie II wojny światowej, naprawiono w 1947 roku. W 1950 roku świątynię ogrodzono drewnianym płotem. W 1977 roku metropolita krakowski kardynał Karol Wojtyła odprawił tu mszę. W 1990 roku kościół przestał być świątynią parafialną. W 1998 roku konserwacji poddano rzeźby i elementy dekoracyjne z XVIII wieku. Obecnie co roku w dniu 13 czerwca odprawiana jest msza odpustowa ku czci patrona świętego Antoniego.

To kościół z drewna jodłowego konstrukcji zrębowej na rzucie prostokąta, ze ściętymi narożami w prezbiterium. Ściany nad podcieniami są oszalowane pionowo, pod sobotami bez szalunku. Korpus otaczają soboty wsparte na słupach. Dach nad prezbiterium jest czterospadowy kryty gontem z barokową wieżyczką-sygnaturką z pozorną latarnią. Wnętrze zdobią późnobarokowe polichromie z 1845 roku i neogotyckie z XIX wieku. Trzy późnobarokowe ołtarze pochodzą z XVIII wieku. Ciekawe są stacje Drogi Krzyżowej z XVIII wieku, wieloboczna ambona i barokowy, prospekt organowy z drugiej połowy XVIII wieku.

Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.