Twórczość Michała Gąsienicy-Szostaka jest organicznie związana z jego własnym życiem. Podobnie jak dla przyjaciela Jerzego Panka, który jest autorem tego określenia, kreowanie sztuki stało się nieomal czynnością fizjologiczną. Rozczytanie wszystkich aspektów i kodów w niej zawartych wymaga od oglądającego erudycji. Właściwie prace powinny być opatrzone przypisami i odniesieniami do literatury i zjawisk występujących w sztuce, a żeby za nimi nadążyć, trzeba by sięgać do tekstów ze wszystkich epok. Od  Biblii począwszy przez Historię Greków i Rzymian Zygmunta Kubiaka, po W cieniu zakwitających dziewcząt Marcela Prousta. Oglądając wystawę nie można dać się zwieść prostej z pozoru formie. Bryłom podobnym do brył pochodzących w prostej linii ze świata sztuki samorodnej. Plamom udającym brak iluzji przestrzennej. Rysunkom cenzurującym wszystko co mogłoby być posądzone o koniunkturalną kurtuazję. O merkantylne wdzięczenie się do kolekcjonera. O przymilanie się aktualnej modzie na zaangażowanie społeczne, sztuce krytycznej ani ściemnianie w celu przykrycia niedostatków technicznych. Uroda plastyczna tych prac nie wynika z prostego mimetyzmu. Patrząc na cykl Giewontów trzeba przywołać serię widoków góry Fuji Hokusai Katsushika i ich wspólną fascynację widokiem z okna. W plakietach i medalach odnaleźć perspektywę widzianą z lotu ptaka, gdzie większą rolę odgrywa wiem niż widzę. W rzeźbach własną, niczym nieskrępowaną opowieść, poddającą się tylko czystej narracji wyobraźni.