Parafię w szlacheckiej wsi ustanowiono w XIV wieku i zbudowano kościół wzmiankowany w latach 1325–1327, na miejscu którego w 1655 roku wzniesiono nowy. W 1708 roku świątynię przebudował Krzysztof z Dobnia, dobudował kruchtę oraz pomieszczenia przy nawie i prezbiterium.

To prosty, drewniany kościół konstrukcji zrębowej, o ścianach oszalowanych pionowymi deskami, bezwieżowy. Wnętrze kryją sklepienia pozorne, w prezbiterium kolebkowe, w nawie krzyżowe z płaskimi odcinkami po bokach. Portale i obramienia okien wieńczą łuki w kształcie oślich grzbietów. Ściany pokrywa boazeria, sufit polichromia.

Wyposażenie jest z różnych epok, głównie z XVII–XVIII wieku. W barokowym ołtarzu głównym znajduje się ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVII wieku, w późnobarokowej sukience. Są tu: późnobarokowe ołtarze boczne z XVII wieku, gotycka rzeźba Matki Boskiej Tronującej z lat 1390–1400, manierystyczna ambona z XVII wieku, marmurowa barokowa chrzcielnica z lat 1690–1699, późnobarokowa marmurowa kropielnica i marmurowe epitafia właścicieli wsi z XVIII wieku. Przed głównym wejściem znajduje się prostokątna, drewniana wolnostojąca dzwonnica z przełomu XVIII i XIX w.

Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.