Wieś Rodaki do 1388 roku była królewszczyzną, a według tradycji drewniany kościółek stał tu już w 1325 roku. Na jego miejscu w 1601 roku postawiono obecny, ale mogło to być wcześniej, gdyż na ramie ołtarza głównego widnieje data – 1598 rok. Kościół remontowano w latach 1905–1914. W 1928 roku w wielkim pożarze wsi spłonęły wszystkie drewniane chaty kryte strzechą, ale drewniana świątynia ocalała. Remont prowadzono też przed drugą wojną światową i w 1955 roku. W 1958 roku erygowano parafię, a w 1986 roku konsekrowano nową świątynię parafialną, do której przeniesiono większość cennego wyposażenia ze starej świątyni. W 2006 roku kościół gruntownie restaurowano.

Kościół zbudowany z drewna modrzewiowego, bez użycia gwoździ w konstrukcji zrębowej więźbowo-zaskrzynieniowej, to budowla orientowana, jednonawowa na kamiennej podmurówce, oszalowana pionowymi deskami, z mniejszym, prostokątnie zamkniętym prezbiterium i przyległą doń zakrystią. Niewielki kościółek (14 metrów długości, 6 metrów szerokości) kryje stromy, dwuspadowy dach gontowy z ośmioboczną, barokową wieżyczką na sygnaturkę. Częściowo otaczają go niskie, wsparte na słupach podcienia zwane sobotami.

Wnętrze kryją stropy płaskie, na półkolistej tęczy widać krucyfiks. Pierwotnie w kościele znajdowały się manierystyczne ołtarze z XVI i XVII wieku. Najstarszym zabytkiem jest późnogotycki posąg świętego Mikołaja z około 1400 roku w ołtarzu bocznym. Można obejrzeć posąg Chrystusa Zmartwychwstałego przeniesiony z kościoła w Chechle oraz drewniane, barokowe epitafium księdza Krzysztofa Zawalskiego z obrazem Ukrzyżowania i postacią zmarłego.

Kościół stoi pośrodku wsi wśród starodrzewa. Obok na kamiennej podmurówce wzniesiono drewnianą dzwonnicę konstrukcji słupowej z przełomu XVIII i XIX wieku, o pochyłych ścianach oszalowanych pionowymi deskami, krytą siodłowym dachu gontem. Otaczający kościół cmentarzyk ogrodzony jest płotem z drewnianych bali i kamiennym murem.